Met weemoed denk ik aan het congres in 2010 terug als ik dit lees.
De totale verwarring bij het stemmen (als u niet tegen bent, wilt u dan de gele kaart met de witte rand in het groene bakje doen; als u niet voor bent, wilt u dan de witte kaart met de groene rand in het gele bakje doen, of zoiets); de totale trouw zweren aan de toenmalige leider (Eurlings aan Verhagen); een congres om nooit te vergeten.
Zeker als je bedenkt dat er door dit congres mede het meest bruine kabinet sinds Seyss Inquart tot stand is gekomen. Met een gedoger die door de CDA-leden is gedoogd. Waar nu niet meer over gepraat mag worden, maar wat wij toch doen. Mede door het CDA heeft Wilders zoveel macht kunnen uitoefenen in Den Haag. Met alle gevolgen van dien.
Het congres duurde 2 dagen aaneengesloten: gisteren hebben ze met de upper ten een heleboel amendementen er doorheen gejast, vandaag gooiden ze alleen die punten in de groep waar ze zelf niet uitkwamen. En ik dacht nog gisteravond ‘hoe gaan ze dat zo snel doen?’ – nou, niet dus. Maar als je dan de beelden ziet van het zenuwcentrum had het technisch makkelijk gekund: http://www.youtube.com/watch?v=FPcl9_OGwRA. Deze 2e dag was echter vooral bedoeld om ‘elkaar te ontmoeten’, zoals dat heet.
Het is te hopen dat iedereen het CDA en CDA’rs blijven herinneren aan dat beroemde congres waar men zich uitsprak voor samenwerking met de PVV van Geert Wilders. Elke CDA’r die is aangebleven na die beslissing zal ik met wantrouwen bezien. Zelfs al zou de partij en haar leden de Nederlandse bevolking openlijk excuses aanbieden zal ik ze er aan blijven herinneren. Wanneer je in hun God gelooft dan mag je van mij bidden dat deze Farizeërs-partij gedecimeerd wordt.