Casemanager is gewoon een duur klinkend woord voor Kapo

Oproep dwangarbeid
Oproep dwangarbeid

Op 17 April a.s is het zeventig jaar geleden dat de stad Apeldoorn werd bevrijd van de nazi-bezetting
Voor die datum zal er in een zuil van het stadhuis in die plaats een (replica van een) beeld geplaatst worden dat moet herinneren aan de Apeldoornse jongens en mannen die in 1944 door de nazi’s opgepakt werden om dwangarbeid te verrichten in Duitsland:

Zij vertoonden naar de smaak van de nazi’s een te geringe bereidheid zich te melden als werkkrachten bij de Arbeitseinsatz, waartoe zij via de Nieuwe Apeldoornse Courant en later met geluidswagens waren opgeroepen.

Bron

Hoewel het voor de nabestaanden en de slachtoffers zelf voor zover ze nog in leven zijn goed is dat er herinnerd wordt aan het lijden van toen, is het volgens de boven aangehaalde bron tevens:

Tegelijk echter ook wel erg hypocriet waar het de gemeente Apeldoorn aangaat. Want evenals de Duitse bezetter in de oorlog stelt deze gemeente, als zoveel andere Nederlandse gemeenten onder de Participatiewet en haar recente voorgangers, immers ook zelf mensen – en niet alleen mannen trouwens – gedwongen onbetaald (‘met behoud van uitkering’) te werk, en wel als zogenaamde ‘tegenprestatie’ voor een bijstandsuitkering.

Bron

Inderdaad, waar de gemeenten die dit soort praktijken erop nahouden – onder het zich verschuilen achter de fucking participatiewet van de sociale en sterke Jetta Klijnsma – nemen ze mensen het meest kostbare af dat een mens naast zijn of haar leven bezit: eigenwaarde en tijd. Dat komt met elk uur dwangarbeid en met elke daarmee gepaard gaande psychische en in feite ook fysieke wreedheid nooit weer terug en kan onmogelijk ooit vergoed worden.
De praktijken waar gemeentes als Apeldoorn en Eindhoven zich aan schuldig maken zijn dan ook misdadig tot op het bot.

De casemanager, de betrokken wethouder, de trajectbegeleiders – en coördinatoren: het zijn allemaal verhullende synoniemen voor wat vroeger gewoon een ordinaire ‘Kapo’ of ‘Aufseher’ was.
De dwangarbeidpraktijken van vandaag op straffe van honger lijden zijn onvervalste nazi-praktijken welke een lugubere herinnering oproepen aan de gebeurtenissen van 1944.
De enige basis hiervoor – voor zover je daarvan kunt spreken bij deze onvoorstelbare vunzigheid – is hem gelegen in het feit dat ooit ergens verzonnen is dat mensen volkomen afhankelijk van en ondergeschikt gemaakt moeten worden aan iets kunstmatigs: geld.
Dat omwille van een onbeduidend klein maar machtig groepje dat voor het opknappen van het vuile werk op een heel leger gedienstige en immorele lieden als Deborah Hogendorp en wethouder Kruithof kan rekenen in de rol van wat vroeger heetten ‘Kapo’ en ‘Aufseher.’
De omschrijving ‘erg hypocriet’ in het citaat is dan ook een understatement.