Vreemde ontwikkelingen volgen elkaar op na de Engelse keuze voor Brexit. Winnende politici kraaien normaliter victorie en willen hun voorstellen zo snel mogelijk realiseren. Maar het gezicht van Brexit, Conservatief Boris Johnson, is na de referendumuitslag op een zijspoor beland. Hij heeft zich teruggetrokken als kandidaat voor de opvolging van David Cameron. En ook een andere rat, ideeënloze populist Nigel Farage van UKIP, houdt het voor gezien.
Brexit heeft natuurlijk veel voeten in de aarde. En de meeste scenario’s vertellen geen vrolijk verhaal voor de nabije toekomst van de Britten. Bovendien is hun bondgenoot aan de andere kant van de grote plas ‘not amused’. John Kerry, minister van Buitenlandse Zaken van de VS, heeft in een interview met The Guardian zowaar gesuggereerd dat Brexit niet hoeft plaats te vinden. Hij heeft verklaard dat er een aantal manieren zijn om de referendumuitslag te negeren. Dat lijkt zelfs op een impliciet veto van de VS over Brexit. Misschien heeft Johnson mede daarom zijn knopen geteld: Brexit wordt een ramp en Boris wil niet de aanvoerder in dat echec zijn.
Maar wat nu na de aftocht van Johnson? Michael Gove, een leidende campagnevoerder voor Brexit, maakt kans op het leiderschap van de Conservatieve Partij. Daarnaast wordt minister van Binnenlandse Zaken Theresa May als kanshebster genoemd. De geschiktheid van deze kandidaten om Brexit te effectueren is verre van vanzelfsprekend. Gove heeft het charisma van een zombie en May behoorde tot het Remain-kamp. Niet echt mensen waarin Brexiteers vertrouwen stellen.
Temeer is de fiducie in Gove gering omdat hij heeft verklaard dat de procedure voor Brexit pas hoogstens volgend jaar in werking zal worden gezet. In ieder geval loopt geen politicus warm voor Brexit. Als voor Brexit zo weinig politieke animo bestaat, is uitstel ervan een voor de hand liggende optie. Het referendum heeft weliswaar bepaald dat het Verenigd Koninkrijk uit de EU stapt, maar nergens is er sprake van een tijdpad. Een gemene truc – overigens politieke usance – zou zijn om artikel 50, dat de exitprocedure in werking stelt, pas vlak voor de volgende algemene verkiezingen van 2020 aan te roepen. Daarmee schakel je bij voorbaat de effectiviteit van een eventuele zege van Labour bij die verkiezingen uit.
