Nou ja, of dit precies blues is weet ik ook niet. Maar het heeft er in elk geval elementen van. Ik waardeer nog steeds de symfonische en fusionachtige muziek met alle complicaties en modulaties van dien, maar tegelijkertijd ben ik ook meer gaan zoeken naar directere vormen van expressie gedurende de laatste tien jaar.
En als gitarist kom je dan onder andere uit bij Joe Bonamassa. Iemand noemde die naam tien jaar geleden al eens aan mij, dat hij enigszins aan hem moest denken als hij mijn muziek hoorde. Ik heb er toen wel vluchtig naar geluisterd, maar pas enkele jaren geleden kwam het volledig binnen, na zijn samenwerking met Beth Hart.
Ik ben niet iemand die techniek per definitie kil vindt, ik ben geen less is more nazi, want soms is less gewoon ook echt less. Je moet wel weten of je dat kunt als muzikant, namelijk. En techniek heeft Bonamassa dan ook in ruime mate, maar de composities blijven vrij overzichtelijk, en de solo’s begeven zich ook niet vaak buiten het pentatonische blues-idioom. Maar toch, de man bereikt er een niveau van expressie mee dat mij raakt op een manier zoals dat niet vaak gebeurt.
Eén van de dingen die mij bijzonder bevallen aan Bonamassa’s spel is dat de man weet hoe een Gibson Les Paul moet klinken. Dus niet dat koude gekrijs van een Slash of andere nadien volgende metalgitaristen, het soort geluid dat je immers met elke gitaar kunt krijgen via voldoende vervorming via versterker of effectenbak, maar een diepe, warme toon. Maar een ander punt is dat hij ook binnen dat toegankelijke blues-idioom bijzondere dingen weet te doen.
Hij is zelf geen fabelachtige, maar niettemin beslist competente zanger. Maar een heel album met zijn stem is wellicht iets teveel. Daarom was zijn samenwerking met Beth Hart ook zo effectief, omdat dat natuurlijk wèl een dijk van een zangeres is. Hier het prachtige “I’d Rather Go Blind” van hun album met soulklassiekers. Met zowel Hart als Bonamassa die je snikkend boven je toetsenbord achterlaten (overigens met Bonamassa spelend op een Fender Telecaster in dit geval, de electrische oergitaar in sommige opzichten):
Maar dan hier Joe solo, met een prachtig nummer van zijn laatste album (dat gratis verkrijgbaar is! Het verdienmodel van muzikanten is echt helemaal veranderd) en niet alleen is het nummer erg mooi, maar de korte gitaarsolo ook echt briljant, juist omdat-ie zo kort is en precies de climax vormt die zo’n solo moet zijn:
