Video’s van zwarte mensen neergeschoten door politie in de Verenigde Staten bereiken onze schermen op angstaanjagend frequente basis. We hebben gechoqueerd toegekeken toen een 12-jarig jongetje werd neergeschoten terwijl hij speelde in een park. We dachten aan onze eigen kinderen, aan onze eigen kleine broertjes. We krompen in elkaar en huilden toen Eric Garner naar adem hapte, we schudde onze hoofden in ongeloof toen Sandra Bland werd vermoord omdat ze zei wat ze dacht. De lijst wordt langer, en langer. We lieten van ons horen, we praatten erover, we tweetten erover, we postten statussen op Facebook.
Maar na afgelopen week kunnen we niet langer stilzitten en deze video’s van lynchings bekijken, zonder op straat te komen en actie te éisen. Wij, Europeanen met Afrikaanse roots, vechten misschien niet dezelfde strijd als degene die de Afro-Amerikanen vandaag moeten aangaan, maar we sympathiseren en (h)erkennen. We weten al te goed hoe het voelt om beoordeeld te worden op basis van je huidskleur.
We kennen politiegeweld niet in dezelfde mate hier, maar onze harten en geesten gaan naar de zwarte mensen die leven in dat zogezegd beschaafde land, dat vaak als voorbeeld van democratie wordt gezien in andere landen. Doorheen de geschiedenis heeft Amerika zijn zwarte bevolkingsgroep mishandeld. Van slavernij tot segregatie tot politiegeweld, dat nu resulteert in het vermoorden en opsluiten van onschuldige mensen. Dit kwetst ons op een manier die moeilijk te omschrijven is. We hebben het gevoel dat we onze Afrikaanse broeders en zusters in de steek lieten. We hebben hen niet genoeg ondersteund terwijl dit alles gaande was.
Zestig jaar geleden, in 1966, gaf Dr Martin Luther King een speech getiteld ‘Don’t sleep through the revolution’. We weigeren dat nog langer te doen. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
