Van Haersma Buma en Pechtold weg, en nu ook Marianne Thieme. Ooit komt het punt in de parlementaire politiek waarop je houdbaarheid voorbij is, en dat Thieme dat punt gepasseerd is werd duidelijk toen Femke Merel Arissen uit de fractie trad met commentaar op het reilen en zeilen van de inner circle.
De Partij voor de Dieren is wel de enige die bij benadering de verontrusting van de klimaatstakingsbeweging op parlementair niveau kan verwoorden. Meer dan verwoorden is het helaas niet. Ook gisteren met de “boerenactie” konden we het zien: als het om praktische politiek gaat zullen de machthebbers, met al hun welwillende aandacht voor iemand als Greta Thunberg, altijd voor behoud van de koers naar de afgrond kiezen.
In het afscheidsinterview in De Groene, waaruit onderstaand citaat, zinspeelt Thieme op een noodzakelijke revolutie. Er is geen tijd meer te verliezen als het om de ecologische catastrofe gaat – wij merken het hier bij Krapuul bij het opvallende verschuiven van de interesse van onze bezoek*s de laatste tijd: weg van het dagelijks fascisme van Wilders en Baudet en degenen die een graantje van de xenofobie komen meepikken. Een xenofobie die helaas ook in de Partij voor de Dieren rondwaart.
Acht van de tien meestgelezen stukken van de laatste tijd gingen over klimaat(acties). Dat is een opmerkelijke verschuiving van uw aandacht!
Revolutie is een machtsvraag, het eind van een proces dat waarschijnlijk wel allang aan de gang is en dat pas achteraf overzien kan worden. Wat een getuigenispartij in het parlement hiertoe kan bijdragen is een kwestie die vooralsnog niet opgelost kan worden.
Moedig voorwaarts!
‘Occupy Wall Street, de anti-kernenergiebeweging, de vrouwenbeweging, de anti-slavernijbeweging: steeds weer plantte een radicale voorloper een idee dat onstuitbaar bleek in zijn besmettelijkheid, schrijf ik in Groeiend verzet. Die mechanismes van besmetting kunnen van alles zijn: een boek, een pamflet, een toevallig opgevangen zin, het voorbeeld van een enkeling, de ophef over een activist die weigert op te staan in de bus. Of een sociale beweging die opkomt voor de rechten van het dier. Dat is een wereldwijde beweging, met in Nederland de Partij voor de Dieren als politieke tak. Dat is ook een van de redenen dat ik dertien jaar lang in de Tweede Kamer zat: ik wilde aan de mensen laten zien dat het leven nog steeds leuk is als je een idealist bent. Het is niet zo dat je dan de hele tijd in zak en as zit omdat de wereld niet is zoals jij zou willen.’
Thieme vertrekt op 8 oktober uit de Tweede Kamer. Het is anderhalf jaar voor de volgende verkiezingen, en de Partij voor de Dieren krijgt zo een kans om te werken aan haar opvolging, zegt ze. Zelf gaat ze zich intensiever bezighouden met de opbouw van een internationale politieke beweging voor de dierenrechten.
