In China kwam vorige week een eind aan het leven van Liu Xiaobo, dissident en Nobelprijswinnaar. Hij zat sinds 2010 een gevangenisstraf uiten was kortgeleden overgeplaatst naar een ziekenhuis. Hij leed aan leverkanker. Intussen is hij gecremeerd. De behandeling van Liu door de Chinese staat, zowel tijdens zijn leven als rond zijn crematie, was verwerpelijk, repressief, respectloos, typerend voor de argwaan van die staat jegens haar ‘eigen’ bevolking. Die houding dient net zo goed gehekeld te worden als welk repressief staatsoptreden ter wereld ook, van Hamburg tot Egypte. Dat is echter geen reden om de man kritiekloos postuum op een voetstuk te hijsen.
Liu Xiaobo was ooit literatuurprofessor, maar werd bekend als mensenrechtenactivist. In 1989 deed hij mee aan de vooral maar niet uitsluitend door studenten in China gelanceerde protesten voor meer vrijheid – een protestgolf die uitmondde in een volksopstand die vervolgens door Chinese militairen keihard werd neergeslagen. Die ene man vóór een oprukkende tank op die beroemde foto staat symbool voor de moed vanuit de bevolking tegenover een politiestaat.
Liu was betrokken bij de gebeurtenissen op het Plein van de Hemelse Vrede: “Mede door zijn optreden werd een aftocht geregeld van de studenten op het plein, waarmee een bloedbad werd voorkomen.” Inderdaad, er vond in die beruchte nacht van 3 en 4 juni geen bloedbad plaats onder studenten op dat plein, zoals veel Westerse media destijds schreven en soms nog volhouden. Studenten werden onder militaire dreiging van het plein gedreven, maar niet doodgeschoten en evenmin doodgereden door tanks. Een echt bloedbad vond wel degelijk plaats, maar dat was in de arbeidersbuurten, waar troepen met scherp schoten op desperaat terugvechtende menigten. De staat was veel angstiger voor boze straatvechtende en stakende arbeiders dan voor verontwaardigde studenten met hun keurige, overigens wel degelijk heel waardevolle en dappere demonstraties en sit-ins.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: ravotr
