Maken we het einde mee van de draai naar links in Latijns-Amerika ? En zo ja, welke lessen kunnen we daaruit trekken? Is er een alternatief ontwikkelingsmodel in wording? Het antwoord verdeelt de sociale bewegingen enorm en leidt tot twee tegengestelde visies.
Is de wending naar links in Zuid-Amerika aan het doodbloeden? De laatste jaren is de golf van linkse regeringen – in 1999 gestart met het aan de macht komen van Hugo Chávez in Venezuela, gevolgd in 2003 door Lula in Brazilië en Kirchner in Argentinië, dan, in chronologische volgorde, door Vasquez in Uruguay (2004), Morales in Bolivia (2006) en Correa in Ecuador (2007) – over zijn hoogtepunt en lijden ze onder het instorten van de prijzen van de grondstoffen op de internationale markt?
Ook al heeft de nationale context van al deze regeringen een ander karakter, toch kunnen ze omschreven worden als postneoliberale regimes. Zij hebben inderdaad geprobeerd de bladzijde van het neoliberalisme om te draaien waaronder het continent sedert 1980 gebukt ging. Er werd voorrang verleend aan de strijd tegen de armoede en aan toegang tot de openbare diensten (vooral dan op vlak van gezondheid en onderwijs). Dat vertaalde zich in een terugkeer van de staat en het ontplooien van diplomatieke betrekkingen, zowel regionaal als mondiaal in de vorm van een samenwerking Zuid-Zuid, maar ook in het benadrukken van de nationale soevereiniteit.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
