Dat wordt makkelijk onthouden: Armand is overleden op Joe Hill-dag, gisteren 19 november 2015 dus. Naar aanleiding van zijn overlijden krijgen we te horen dat hij al een tijd ziek was. Enfin.
Hier een informatief interview met wat biografische gegevens.
Zomaar, of het is natuurlijk nooit zomaar, een keuze
Dit was de opener van het optreden in het Maagdenhuis – het leven is mooi, we zijn er nog steeds.
Armand droeg lang rood haar uit solidariteit met de “roodhuiden” van (Noord-)Amerika. Hij sloot daarmee aan bij een gegroeide traditie in de groene beweging waar hij bij hoorde en voor zong. Nou zal hij wel geweten hebben dat deze woorden geen “authentiek-indiaanse” zijn, maar laten we maar zeggen dat de tekst aansluit bij de Indiaan in het witte bewustzijn, naar Ton Lemaire. Leuk en lief filmpje bij de tekst.
Het zien van uw steden doet pijn aan de ogen
De Nederlander is een meelzak
Vanochtend onder de douche zong ik even het volgende lied, wat mij weer het gevoel geeft van synchroniciteit of is het een soort helderziendheid? Het nieuws was toen nog niet bekend.
Je broer wordt ook soldaat. Geschreven door de niet bij name genoemde machinebankwerker die naar Armand in het Maagdenhuis vertelde dat hij dit geschreven had. De man die ook Jongens van achttien jaar van de Zangeres heeft geschreven, onder meer. Op het label staat in beide gevallen de naam van Johnny Hoes.
Een van hen ben ik
Het woord Jenny.
Na dit liefs toch nog even een reprise van de Nederlandstalige klassieker die we wèl gehad hebben:
