In de zomer van 2014 toen de hoofdrolspeelster van de pas uitgekomen film Wonderwoman Gol Gadot samen met haar hondsdolle zionistische collega’s vol enthousiasme bezig was het getto van Gaza met de grond gelijk te maken en daarbij in daden die volgens alle gangbare definities ter zake neerkomen op genocide, duizenden burgers onder wie vele honderden kinderen vermoordde, twitterde EO-coryfee Andries Knevel dit:
Een paar maanden later was er een discussie-programma bij de EO gepresenteerd door diezelfde Knevel.
Bedenk dat in 2014 Nederland al ruim anderhalf decennium geteisterd werd door de diarree uit de onderbuik van het land, die erop neerkomt dat alle moslims niet deugen en – getuige de vele uitlatingen op social media – maar vergast moeten worden.
Dat is een stemming waaraan niet alleen vele politici hebben meegedaan die te creëren maar ook omroepen als de EO.
Afijn, in dat programma was ook Arie Boomsma te gast en hij bekritiseerde de hetze die al zolang gaande is tegen moslims.
Daarop viel Knevel hem in de rede met de opmerking ‘ze hebben het er toch naar gemaakt?’
Moet je je voorstellen: een hele bevolkingsgroep over één kam scheren met de generaliserende kutopmerking ‘daar hebben ze het toch naar gemaakt.’
Zo beginnen massamoorden en genocides: met ‘ze hebben het er naar gemaakt.’
Fast forward naar nu.
Vorige week zond de EO het programma ‘Tijs en de Ramadan’ uit waarin Tijs van den Brink volgens de aankondigingen ‘kennis wilde maken met de islam.’
Dat is merkwaardig voor een omroep en een persoon die in de frontlinie hebben gestaan (en nog staan) van het moslims bashen.
Zo had Tijs van den Brink (niet voor de eerste keer) haatheks Annabel Nanninga in zijn programma en dat is degene die bij het noodlijdende GeenStijl (waar de nieuwe eigenaar van het TMG-concern van schijnt te walgen) pleitte voor het afschaffen van mensenrechten voor moslims, vluchtelingen die een verschrikkelijke dood door verdrinking sterven beschimpte en bespotte en SS’ers verheerlijkte als waren het jongensboekhelden in plaats van de destijds door Europa namens Adolf Hitler trekkende moordende en brandschattende monsters.
Ook had Van den Brink een dame in zijn programma die wel weet hoe je de Moslimfrage moet endlösen:
Om een bekend spreekwoord over vrienden en wie jij dan bent te parafraseren zou ik zeggen ‘zeg me wie je kritiekloos een platform verschaft om je fascistische diarree te spuien en ik zeg wie jij bent.’
Kortom, Tijs van den Brink, als het ware opgekweekt door zijn mentor Andries Knevel, is net als die mentor van weleer bepaald geen fris heerschap.
En dat komt dan met een programma om ‘kennis te maken met de islam.’
Dat loopt dan zoals elk mens die niet helemaal achterlijk is op zijn vingers kan natellen, compleet mis.
Er komt terecht een storm van kritiek die er in feite op neerkomt dat Van den Brink op een soort safari gaat.
De achterliggende gedachte bij die critici is eigenlijk als volgt samen te vatten: Tijs van den Brink en de EO zijn volstrekt ongeloofwaardig gezien de staat van dienst die ze hebben bij het discours van de afgelopen 15 jaar als het gaat om moslims.
Zelf doet de presentator die zo graag na anderhalf decennium ineens ‘kennis wil maken met de islam’ er ook nog een schepje bovenop door te verklaren ‘niet in een land te willen wonen waar moslims in de meerderheid zijn.’
Wat de relevantie van die opmerking van Tijs is, behalve moslims voor de zoveel hondermiljardste keer weg te zetten als iets waar je bang voor moet zijn, ontgaat me.
Nou heb ik nooit in een land gewoond waar moslims in de meerderheid zijn maar journaliste Frederike Geerdink wel en zij reageert:
Ook religiewetenschapper Anne Dijk is niet te spreken over het programma.
Tijs van den Brink gaat in het programma bij haar langs en zij vraagt wat de intentie is van Van den Brink.
Die antwoordt dat ie (nogmaals: na 15 jaar volop enthousiast meegedaan te hebben aan moslims bashen) moslims wil leren kennen.
Als het al niet ongeloofwaardig is dan wordt het dat wel als na een minuut of wat er een ‘zielige moslim’ wordt opgedist die door ‘zijn moslimgemeenschap’ in de steek is gelaten. Kortom: dan zien we eigenlijk niks anders dan wat er de afgelopen decennia te zien en te horen was: moslims die onbetrouwbaar zijn, elkaar geen vrijheid gunnen eigen keuzes te maken en de onderliggende toon is dan ook gewoon als vanouds dat Nederland een ‘Muslimfrage’ heeft.
Niks kennismaken. Niks oprecht proberen ‘de ander’ te leren kennen, te begrijpen en te waarderen.
Nee, moslims gebruiken om moslims andermaal de hoek in te trappen als zijnde ‘een probleem.’
Als zijnde iets dat vreemd is, waar je bang voor moet zijn en wat je moet afwijzen in plaats van te proberen te begrijpen en te waarderen.
Kortom, de EO bedreef gewoon haar corebusiness en als je de hijaab even wegdacht zou je je heel goed kunnen voorstellen dat ‘Tijs en de Ramadan’ over christenen op de Veluwe ging.
Leest u vooral hier hoe Anne Dijk die als moslima wel meewerkte aan ‘Tijs en de Ramadan’ de vloer aanveegt met de zwijnenstal die Van den Brink heeft aangericht: de onoprechtheid van de zijde van de EO, het schenden van belangrijke afspraken knallen je tegemoet.
Nou wil het geval dat mijn vrouw en ik bevriend zijn met een Syrisch echtpaar hier in ons dorp.
Laat ik de vrouw Fatima noemen en haar man Abdulkarim.
Het zijn werkelijk fantastische mensen en naast dat we heel wat aflachen (Hoe gebrekkig of de communicatie soms ook loopt het is altijd verbazingwekkend en mooi te zien dat wanneer mensen elkaar aardig vinden, geïnteresseerd zijn in elkaar, men altijd wel een weg vindt om de taalbarrière die er ontegenzeggelijk nog steeds is te omzeilen) vragen we elkaar de oren van het hoofd over van alles en nog wat. Kortom, we hebben veel te bespreken en we vertrouwen elkaar.
Dat brengt met zich mee dat Fatima en Abdulkarim ons ook om raad vragen wanneer zich een situatie voordoet die daar naar hun idee om vraagt.
En zo gebeurde het volgende.
Op een dag waren Abdulkarim en Fatima een keer aan de wandel en kwamen ze een Nederlandse dame tegen die bij hen in de buurt schijnt te wonen.
Onze vrienden en die vrouw raken met elkaar in gesprek en al gauw volgt er een uitnodiging van Fatima aan die vrouw om bij haar en haar man en kinderen te komen eten.
Tijdens het etentje wordt er over koetjes en kalfjes gesproken maar de gast zorgt ervoor dat ze het gesprek op een gegeven moment stuurt naar het onderwerp religie.
Goed, Fatima en Abdulkarim zijn moslims en zij is, u heeft vast al zo’n vermoeden, christen.
Het gesprek kabbelt zo een beetje voort en uiteindelijk is wat op zich best een leuk avondje geweest afgelopen.
Een paar dagen later vertelt Fatima mijn vrouw over dat avondje en ze geeft aan het wonderlijk te vinden dat het gesprek uiteindelijk voor een groot deel over religie gaat (het woord ‘Israël’ en ook de naam van de EO vallen die avond niet één keer) en ze heeft er een beetje een onbestemd gevoel aan overgehouden.
Temeer, daar Fatima op social media kijkt of ze iets kan vinden van en over die dame en jawel: mevrouw is niet zomaar christen, ze is een fanatiek christen en Israël kan getuige haar berichten op social media op haar onvoorwaardelijke (lees: kritiekloze) sympathie rekenen.
Dat doet pijn voor een vrouw die weliswaar in Syrië geboren en opgegroeid is maar die Palestijnse is en wier grootouders ooit door de zionisten met veel geweld zijn verjaagd.
En… de mevrouw die bij hen te gast was blijkt voor de EO te werken.
Een aantal maanden later krijgen onze vrienden telefoon. Een medewerkster van de EO wil graag eens komen praten over de eventuele medewerking van Fatima en haar man aan een programma over de Ramadan.
Aanvankelijk lijkt het Fatima en Abdulkarim wel wat maar dan schiet hen dat etentje te binnen met die zeer christelijke fan van genocide-staat Israël die ook voor de EO werkt.
Dan komen de twijfels inzake al of niet gehoor geven aan het verzoek van de EO en ze vragen ons om raad.
Dat is lastig. Per slot van rekening hebben we te maken met volwassen mensen die je niet als een kind kunt voorschrijven wat wel of niet te doen.
Eigenlijk is het enige dat we Fatima en Abdulkarim kunnen vertellen wat de staat van dienst is van de EO ten opzichte van moslims en ten opzichte van genocide-staat Israël waar de EO onvoorwaardelijk achter staat.
We vertellen over die Sylvana van Dien die te gast is geweest bij de EO en moslims wil ophangen als ook over dat loeder dat nu bij Brussen’s nazi-blog schijnt te vertoeven, Annabel Nanninga, die mensenrechten voor moslims wil afschaffen, verdrinkende vluchtelingen bespot *) en nazi’s verheerlijkt, over het feit dat er van geen enkele vooraanstaande EO-medewerker – noch van Van den Brink, noch van Knevel of wie ook daar – er ooit een woord van kritiek is vernomen op de terreur van Israël in Gaza, op de West Bank en in het bezette Jeruzalem tegen Palestijnen en Arabieren.
Fatima en Abdulkarim besluiten niet lang daarna niet mee te werken aan ‘Tijs en de Ramadan.’
De reden dat ik bij het voorval wat uitvoerig stilsta is het feit dat de EO op een geniepige manier heeft getracht onze vrienden te strikken voor een programma dat zoals altijd en alles wat er in dit land over moslims gezegd wordt erop gericht is moslims in een hoek te drukken.
Niks anders dan dat.
Het voelt goed dat we een klein beetje hebben kunnen bijdragen aan de beslissing die Fatima en Abdulkarim hebben genomen.
Want het is achterbaks schorem bij die omroep van Van den Brink en een betere wereld begint dan ook met je verre te houden van genocide-adepten die werkelijk uit al hun poriën stinken naar de bruine met een christelijk sausje overgoten agenda die ze over jouw rug trachten te faciliteren.
—–
*) Abdulkarim vertrok destijds met een boot en kwam heelhuids aan in Europa. De boot voor hem en die na hem niet, met vele tientallen doden tot gevolg. In de verwarring kreeg ook Fatima een telefoontje dat haar man verdronken was en het duurde vele uren voor dat ze het goede nieuws kreeg dat haar man toch niet was verdronken maar veilig was.
