Enkele weken geleden nam ik afscheid van Facebook. Ik had maar enkele vrienden, verder dan 20 kwam ik niet. Ik was ook geen oprechte facebooker. Dat moet ik toegeven. Wanneer je je kinderen een beetje wilt kunnen volgen terwijl je in het echte leven geen contact met ze hebt of kunt krijgen is Facebook een handig, maar soms ook verontrustend hulpmiddel.
Af en toe plaatste ik zelf een in mijn ogen lezenswaardig artikel, of ik deelde iets wat ik wel de moeite waard vond. Dat ging best aardig, maar er kwam een moment dat een mij volslagen onbekende mevrouw mij enorm begon uit te schelden, mij een pijnlijke dood wenste en meer van dat fraais. De aanleiding was een goed artikel over de teloorgang van de sociaaldemocratie en de rol die de SP daarin speelt. Dat was tegen het zere been, dat verdiende volgens die mevrouw de zwaarst mogelijke straf.
Ongeveer 12 minuten later heb ik het FB-account opgeheven. Nog steeds heb ik geen enkele behoefte Facebook nog eens te raadplegen. Integendeel, ik ben blij dat ik er vanaf ben.
Op Twitter bleef ik wel actief, maar de bedenkingen die ik al langere tijd had werden talrijker. Er was een zaadje geplant en dat ontkiemde ontegenzeglijk.
Lang heb ik de narcisten, de provocateurs, de superego’s en de bombasten kunnen negeren. Dat werd allengs moeilijker. Hun aantal groeide, ontvolgen en/of blocken hielp niet. Soms bleken de filters zo lek als een mandje. Of ik nu wilde of niet, ik werd geconfronteerd met het droesem van een soort samenleving die ik verafschuw.
Nooit heb ik er een geheim van gemaakt dat ik niet stem, dat ik geen binding heb met welke politieke partij ook. Wel koester ik sympathie voor een kleine lokale partij in een regio waar ik niets te zoeken heb. Daar doe ik dingen voor, die help ik waar ik het kan, maar nooit mondt dat uit in activiteiten waar ik niet achter kan staan.
In dat kader was het twitteraccount handig. Op kleine schaal een in mijn optiek nuttige boodschap verspreiden, daar had ik geen bezwaar tegen.
Waar ik wel bezwaar tegen had is de manier van reageren door zowel rabiate socialisten, sociaaldemocraten, rechtsen als extreemrechtsen. De lange tenen en het onvermogen om op een redelijke manier een discussie te voeren heb ik als buitengewoon stuitend ervaren. Dit verwijt treft niet alleen de aanhangers van die groeperingen, maar zeker ook hun leiders. Twitter biedt een inkijkje in het belabberde niveau van onze politici, journalisten en opiniemakers. Over het schuim van de NPO doe ik er liever het zwijgen toe en gelukkig bleven de bespottelijke reacties van zogenaamde bekende Nederlanders mij meestal bespaard.
Anoniem
Twitter is een niet serieus medium. Het is een kroeg en helemaal geen schoolplein zoals beweerd wordt. Ik ken kroegen waar stamgasten een bijnaam hebben, daarmee worden aangesproken en van wie de echte identiteit volslagen onbekend is. Daar zijn diverse redenen voor te bedenken, maar al die redenen doen niets af aan het feit dat ik vind dat je ieders keuze om zich met een bijnaam te presenteren gewoon hebt te respecteren.
Het is op Twitter voor sommigen een hot item. Het moeten hersenloze, rancuneuze mislukkelingen zijn die zich druk maken over “anonieme rukkertjes” zoals ze door deze lieden genoemd worden. Mislukkelingen die de dynamiek van een kroeg niet begrijpen, die zichzelf zó belangrijk vinden dat zij niet kunnen accepteren dat er variaties denkbaar zijn in de soort mens.
In het begin van mijn twitterbestaan kon ik mij daar wel een beetje druk over maken, maar dat werd al snel minder tot het verdween. Het kon mij niets meer schelen.
Kopgeld
Een invloedrijke twitteraar, een journalist nota bene, bestond het enkele weken geleden zijn frustratie over een andere twitteraar die een een nickname gebruikt en daarenboven het niveau van de journalist verre overstijgt, te vertalen in kopgeld. De journalist plaatste op Facebook een oproep en loofde een beloning uit: € 100,– en een fles wijn voor degene die hem wilde zeggen wie die vervelende twitteraar die hem voortdurend dwarszat werkelijk was. Hij wilde ook graag adresgegevens. Mind you, NAW-gegevens om wat mee te doen?
Het pas ontkiemde zaadje maakte een groeispurt door. Ik besloot het nog even aan te zien, maar eigenlijk wist ik toen al vrij zeker, dat ik was uitgewoond in mijn stamkroeg. Tegen dit soort NSB-praktijken verzet ik mij, maar het is ook goed te weten dat de verraders nooit zijn uitgeroeid, dat het moeilijk te verdelgen schimmels zijn. Daar kan geen Roundup tegenop.
Bedreigingen
De bedreiging op Facebook was een incident en naar ik later gewaar werd afkomstig van een labiel mens dat kennelijk de medicatie was vergeten. Niets aan de hand dus, maar ik was er ook geen moment bang van geweest.Via Twitter ben ik nooit bedreigd en als dat wel zo zou zijn zou ik daar niets over zeggen. Schelden doet geen pijn. Gelukkig maar, want op Twitter wordt veel gescholden. Het taalgebruik is niet alleen slecht, het is nog eens walgelijk ook. Ook daaraan begon ik mij meer en meer te storen.
Stamtafel
Toen Twitter nog niet bestond was ik lid van een stamtafel, in een stamkroeg. Een groep betweterige mannen, soms aangevuld met een of meerdere vrouwen. Dat betekende vrijwel dagelijks een uurtje wereldverbeteren, schelden op de maatschappij, strijden om de beste grap en rondjes bestellen. Privé-problemen werden aan de tafel opgelost, een sociale tafel waaraan mensen van divers pluimage een plekje hadden veroverd.
Na tien jaar buiten de samenleving geleefd te hebben was ik vrijwel al mijn sociale vaardigheden kwijt. Ik besloot Twitter te gebruiken, als therapie. In het begin viel dat helemaal niet mee. Het bleek een heel vreemde wereld, maar het lukte mij mij aan te passen en de verloren vaardigheden weer terug te vinden. Daar ben ik het medium dankbaar voor. Zowel de afschuwelijke klunzen als de bijzondere aardige tweeps, al dan niet anoniem, hebben mij geholpen “er bovenop te komen”.
Besluit
Het gevolg was ook, dat ik, geheel om niet, mijn oude stiel weer op kon pakken en daar heb ik het erg druk mee. De maatschappij zorgt er voor dat steeds meer mensen geholpen moeten worden om het hoofd boven water te houden en van de officiële hulpverlenende instanties is steeds minder hulp te verkrijgen. Het is te druk, de vraag is veel te groot en de kwaliteit soms allerbelabberdst.
Vannacht hoorde ik The Boxer op het moment dat ik mijzelf bezig was te dwingen een besluit te nemen. Ik hoorde: I am leaving, I am leaving, but the fighter still remains. Dat zou mijn laatste tweet kunnen zijn en dat werd het ook. Ik vond het een passende #twaus.
Sommige tweeps ben ik als vrienden gaan beschouwen. Ik zal ze enorm missen, maar ik weet hoe ik ze kan bereiken. Daar was geen kopgeld voor nodig.
Dat betekent niet, dat ik geen stukjes meer zal schrijven en dat Jakob Java overleden is. Integendeel. Jakob blijft gewoon bestaan, maar dan alleen op zijn blog. Voortaan schrijf ik mijn stukjes in DeWaarheid.nu onder mijn eigen naam en dat geldt ook voor Krapuul, als de redacties mijn stukjes dan nog willen plaatsen natuurlijk.
Overgenomen van JakobJava’s weblog bij wijze van mededeling…
Beste Jakob,
Ik geloof niet dat je denkt dat ik onze gesprekken niet tussen ons heb gehouden. Mocht dat wel zo zijn, zit je ernaast.
Ik vind het om meerdere redenen onwijs jammer dat je niet meer twittert. Het blijkt wel, dat we nog lang geen “vrij” land zijn.
Mocht je inspannende ontspanning zoeken, ik sta altijd open voor een potje wordfeud. 🙂
Hoop je echt nog een keer te “spreken.”
Heel veel sterkte met je gezondheid.
Angela. (050378)
PS: Je weet het, opgeven is geen optie.
Dank je JJ, ik heb vaak kunnen lachschateren om je humor op Twitter.
Maar je bent gelukkig niet weg.
Ik ben blij dat je hier blijft schrijven in elk geval. Je bent een van de echte schrijvers op dit blog.
Beste Jacob Java, bedankt voor het mij volgen. Ik ga nog even door met het door mezelf te zijn de wereld een beetje beter maken. “Hoop Ik “Jou afscheidswoorden geven mij een kijk in jou en dat vind ik ontroerend. Doe wat je moet doen en wat goed voor jou is. – See more at: https://krapuul.nl/overig/blog/108593/afscheid-jakobjava/#comment-150164
Je bent een mooi mens Jakob.
Ik zal je missen op twitter, maar zal regelmatig hier, op je blog en de Waarheid je stukjes lezen.
Nadelen van twitter heb je al aangegeven, het heeft mij ook het inzicht gegeven dat er nog vele “mooie mensen” zijn zoals Ralph het uitdrukt.
Het ga je goed Jakob / Jaap.
Jakob je ervaringen met twitter deel ik volledig, ben er maar heel kort mee bezig geweest. Zonde van mijn tijd. FB heb ik wel vanwege de kleinkinderen, zulke leuke foto’s, en gelukkig hebben we ook nog gewoon contact, mag elke week oppassen.
Ik ben blij dat je blogs blijft schrijven, mensen als jij moeten niet stil achter de geraniums gaan zitten. Zoals Ralph zegt, je bent een mooi mens en ik wil er nog aan toevoegen een goed mens. Hou je taai en geef niet op!
Toch jammer dat @jakobjava van twitter verdwenen is. Het verlies van een medestander op twitter is altijd heel naar. Het is er immers inderdaad al walgelijk genoeg zoals het is. Maar wel goed uiteraard dat je verder gewoon doorgaat. Ik snap die switch naar je eigen naam niet helemaal. Of helemaal niet, maar moet je uiteraard zelf weten.
@8 Als ik dan toch terug naar het front ga/moet, dan met open vizier.
@9:
De SP-top neemt het me kwalijk dat ik niet onder mijn eigen naam reageer. Ik zou het graag willen plaatsen maar het gebeurde per DM, ik probeer toch netjes te blijven. Op aanvraag in te zien.
Wij zijn veel kwetsbaarder dan die politici en zullen nooit beschermd worden door de Staat. Geen reactie van de SP. Van dit soort socialisten moeten we het dus niet hebben. Pas svp goed op jezelf, of zorg dat anderen je in de gaten houden.
Ik vrees de dag dat de PVV de grootste wordt en samen met de SP in een coalitie zal gaan zitten.
Jammer @jacobjava ; ik vond je een prettig en verstandig
twitteraar, maar ik kan me wel voorstellen dat je deze beslissing hebt genomen, zeker na de actie op Facebook.
Bedenk wel samen sta je sterker.
Ik zal je humoristische noot op twitter enorm missen. Ik ben heel blij dat ik op twitter weer gelijkgestemde mensen tegenkwam/kom. Nu 1 minder:-( Ik begrijp wel je afweging goed en ik vind dat je het erg mooi en respectvol onder woorden brengt. ALLE GOEDS!
Beste @JakobJava – verdwenen. Ineens. Ik heb uw afscheid gemist, wellicht, -niet dat u daartoe verplicht was-, alleen om te zeggen dat mocht u afscheidswoorden getweet of gefacebookt hebben, ik die niet heb gelezen. Het lukt me niet om alles bij te houden.
Juist in een kroeg is het belangrijk de stamgasten een beetje te leren kennen, om hun uitingen te kunnen plaatsen. Ik heb u leren waarderen, om honderd verschillende redenen, en van mij mag u helemaal zijn zoals u bent – ook als niet al uw woorden mij aanstaan.
U weet mensen te vinden als u dat wilt, schrijft u. En zo hoop ik dat u ook de weg mijn kant op weet in te slaan als u dat zo uitkomt. Verder wens ik u en de uwen meer dan al het goede. Loes.
Pingback: Wat de hand te doen vindt – een verhaal van Arnold J. van der Kluft | Krapuul