Vandaag, zaterdag 24 oktober, hebben rond de zestig mensen een strijdbare optocht tegen woningnnood, politiegeweld, en het kapitalistische autoritaire systeem gelopen door de binnenstad van Arnhem.
O wat strijdbaar. Goed zeg.
Ja, GroenLinks, niet groen niet links, maar neoliberaal. In zijn algemeenheid kan ik zeker instemmen met de leuze. Maar als GroenLinks medeorganiserende club is voor een demonstratie zou je dat ook kunnen toejuichen. Niet iedereen in die partij is neoliberaal en die mensen moeten juist aangemoedigd worden in plaats van ze weg te schreeuwen.
Werd de SP ook weggescandeerd, de partij van Gastarbeid en kapitaal? O, maar hun jongerenclub, die uit de partij gezet is maar zich nog steeds Jong in de SP noemt, deed wel mee. En dit ROOD had ene Vaush gestreamd en Feminists Against Ableism konden dit niet verdragen (alle drie?) en bliezen hun deelname af. Deze Vaush, nooit van gehoord en dat had ik graag zo gelaten, heeft zich transfoob uitgelaten zegt men (ook bij ROOD zelf) en een grotere zonde is in dit tijdsgewricht bij wat zich linkerzijde noemt of waant niet denkbaar. Vraag het maar bij Doorbraak, dat dan wel weer juichend een bij de politie werkend lid van deze Fableisten aan het woord laat. Gehanteerde normen zijn zeer, zeer merkwaardig.
Aboutaleb heeft de grote demonstratie in Rotterdam laten aanvallen met als duidelijk beleidsdoel het splitsen van de eenheid achter de demonstratie. Goede demonstranten, slechte demonstranten.
Welnu, “Arnhem” geeft hem en de macht die hij vertegenwoordigt hun zin: verdeeldheid, afzondering van hen die zich Zuiveren achten, marginaliseren. En daarmee het protest in de kiem smoren.
Maar wat voelen ze zich lekker strijdbaar.
Politiek inzicht of enige theorie achter de inzet ontbreken.
Ik heb geen zin, en het heeft ook geen zin, om er hier en nu verder op in te gaan.
Openingscitaat ontleend aan dit stuk. Inclusief tikfout.
