Gistermiddag was ik nog op het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis. Ik hoor daar enigszins tot het vaste meubilair, nu was de aanleiding nogal zuur. U heeft hier kunnen lezen wat de organisatie geleid door VVD-kanon Frank de Grave en GroenLinkskneus Leo Platvoet, de laatste thans opgevolgd door Shellbazin Guusje ter Horst, uit mijn raam gegooid heeft ter verbranding. De weldaad van een “sociaal” verhuurder tegen een trouw betalend huurder. Enfin, tussen alles wat de skinheads van deze frisse politici mijn raam uitgegooid hebben zaten artikelen, manuscripten en boeken die ik nodig had voor een artikel in een Buitenland te publiceren. Het manuscript kon ik uiteraard niet gebruiken voor dit artikel want het is uniek.
Maar genoeg, ik wilde het eigenlijk over het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis hebben, in “mijn” kringen kortweg liefdevol “het Instituut” genoemd. Het is opgericht door mijnheer Posthumus, tevens bankier van de Centrale Arbeiders Verzekerings- en Depositobank. Een man die helemaal zelf niet links, niet socialist, laat staan communist, anarchist of pacifist was. Een maecenas voor de arbeidersbeweging en de documentatie ervan. Die had je, tot een eind in de vorige eeuw. Nu zullen ook de zogeheten socialisten graag de grachten dempen met de papieren erfenis van al die ouwe zakken die misschien zelfs wel een oudedagvoorziening hebben ingevoerd, het idee!
De Centrale Arbeiders Verzekerings- en Depositobank is nu SNS Reaal. Een bankconcern dat intussen genationaliseerd is. Het is misschien een goede zaak dat niemand (meer) denkt dat nationalisatie (tegen vergoeding nog wel) een maatregel is die iets met “socialisme” te maken heeft. Het gaat hier louter om het socialiseren van verlies waar winst privaat blijft.
Achteraf waren de grote nationalisaties in Portugal na de revolutie van 1974 eigenlijk ook saneringsoperaties, alleen konden we dit niet begrijpen – de enkeling die dit al zei, zoals de Nederportugees Rentes de Carvalho, waren rechts of defaitistisch – kon je toen denken. Met het nationale bier Sagres nu in handen van Carlsberg besef ik de (nog steeds) onmogelijkheid van socialisme-in-een-land. Ja, ook als anarchist heb ik illusies gehad over nationalisaties, ik beken.
De SNS wordt gevoegd bij de INGBank, nota bene met de Amsterdamse Gemeentegiro en de Rijkspostspaarbank er in opgeslokt, en de ABN AMRO, waarvan de Nederlandsche Handelsmaatschappij, destijds opgericht op initiatief van en met geld van koning Willem I, onderdeel is, alle genationaliseerd.
Denk maar niet dat dit betekent dat zij tot taak krijgen ruim krediet te geven aan ondernemenden.
Gistermiddag wist ik niet dat het door de Centrale ooit gefinancierde Instituut weer onder dezelfde paraplu zou vallen als de bank. Die van de staat.
Ik kom binnen, zie een tamelijk groot gezelschap de trap oplopen. “Bent u vriend?” vraagt de receptioniste die mij niet bekend voorkomt. Het is Vriendendag. Ach wat, als vast gebruiker ben ik een heel andere Vriend. Afgezien van het feit dat de directeur mij ooit zelf op een vrijblijvend sollicitatiegesprek had gevraagd (initiatief van zijn kant dus), want dat was nog net in de tijd dat iemand die iets wist van waar de collectie voor staat welkom kon zijn.
Kort daarop was hij zelf weggereorganiseerd, de buikriem diende aangehaald want Nederland kan zich al die luxe niet permitteren. Al jaren en jaren niet. Eigenlijk heeft het nooit gekund. Waar al dat geld uit Indië naar toe is?
Eigenlijk hoef ik helemaal niets meer te zeggen verder.
Ik heb het notenapparaat van mijn eigen artikel ter plaatse kunnen raadplegen en moet nu dat andere voltooien.
Tussendoor even deze Gedachten bij een Nationalisatie opgeschreven.
Is hier vivisectie aan te pas gekomen?
Het zijn wel zéér bijzondere botervliegen, dat wel ja.