Het merkwaardigste vond ik dat hij op een gegeven ogenblik hardhandig ontslagen werd wegens gebrek aan kwaliteit bij het uit de kraakwereld voortgekomen station Radio 100. Voorzover ik zijn programma kende bestond het hoofdzakelijk uit zuchtend of bozig voordragen uit het ochtendblad. Het ochtendblad was dan de Volkskrant. En dit dan om zes uur ´s avonds. Een levendige illustratie van de slaappatronen in de kraakwereld.
Het was niet om aan te horen maar dat waren zoveel programma´s uit de kraakwereld niet. En Fabiola’s programma was net als hijzelf een fenomeen dat simpelweg omdat het er al zo lang was geweest gerespecteerd had moeten worden. Omdat de argumenten er tegen van begin af aan hadden gegolden.
Peter Alexander, zijn achternaam verneem ik nu uit de Media, algemeen bekend als Fabiola – op zich al opmerkelijk, dat “algemeen bekend zijn”.
Toen “de flikkers” zich als opstandig en moedwillig anders gingen presenteren – en als inherent “links” – staken sommigen zich uitdrukkelijk in jurken. Zowel de geuzennaam als de klederdracht, en vervolgens de gedachte dat homoseksualiteit q.q. maatschappijkritiek was, zijn geleidelijk maar misschien toch nog snel (achteraf bezien) weggespoeld door de golven van het no-nonsense zogeheten neoliberalisme (die uitdrukking is van later)*. Fabiola was al snel in zijn buitenissigheid een eenling, levend kunstwerk.
Mijn persoonlijke herinnering aan hem betreft niet eens zozeer de radio. Hij was al snel een van de bewoners, of moet ik zeggen aanwezigen, in het enorme pand waarvan het mijn onzalige idee was geweest het te kraken. Ook Fabiola bleef er niet, verhuisde naar het Waterlooplein en bleef daarmee wel een buurtfenomeen. Hij was al gauw iemand die je groette omdat je ooit iets met elkaar te maken had gehad, wat de buurt zijn dorps karakter gaf. Dat is weggeslagen door de bevolkingspolitiek van bovenaf en allerlei andere factoren waar ik het nu niet over zal hebben.
Fabiola was en bleef een stukje vroege jaren tachtig, een fenomeen op zich. Laat hij ook in het au-delà een opvallende lastpak zijn.
http://www.youtube.com/watch?v=md727ojRU-I
* Het feit dat er een normaliteit gepostuleerd wordt waarvan homoseksualiteit dan een afwijking is, al dan niet aangeboren (het is allemaal – weer – te horen), zorgt er voor dat het altijd nog een kritische betekenis zal hebben.
Fabiola was Fabiola en kleurrijk als een Nederlandse paradijsvogel in een het Belgische programma Jambers.
Fabiola was er altijd bij, welke manifestatie of protest dan ook. Bozig en soms ronduit pissig als hij niet was uitgenodigd. Aangenaam voor de één onaangenaam voor de ander.
En ondanks dat alles een eenzame figuur .
#2 wie originaliteit en eigenheid vertoont in nederland ZONDER by een politieke club te horen zal helaas eenzaam blyyven.
nederland het land van de vryheid voorzo ver toegestaan.
Ironisch stukje toeval , de enige keer dat ik Fabiola ooit ontmoet heb was toen ik Joke Kaviaar opzocht in de Uylenburght waar ze toen pas was gaan wonen , moet 1979 of 80 zijn geweest . De enige keer in mijn leven dat voor mij de deur werd geopend door iemand in een lange witte jurk , met plateauzolen en omhangen met aan elkaar vastgemaakte stofzuigerslangen .. 🙂
Jaren later heb ik nog eens een vriendin gehad die in dat pand woonde maar Fabiola was er toen al lang weg ..