Er om gevraagd worden

Een bekentenis.
Er zijn er meer te doen maar dit is er waarschijnlijk al een te veel.
Ik weet ook niet of het heel bijzonder is. Ik heb het wel eens besproken met seksegenoten. Die gingen glimmen bij de gedachte aan wat ik vertelde. Dat zouden ze ook wel eens mee willen maken. Dus misschien is het bijzonder, maar vast niet uniek.
Goed dan, ik heb het meermalen meegemaakt in mijn levendigste jaren dat een meisje/vrouw “er om vroeg”. Dat kan met enige aandrang gepaard gaan, althans overredingskracht. Ik ga niet gedetailleerd beschrijven want ik voel mij loyaal aan de ander. Ik ben er namelijk steeds op ingegaan. Precies vijf keer, zegt mijn herinnering. In twee van deze situaties beviel het achteraf niet zo, maar je verliest vermoed ik bij voorbaat je recht van spreken omdat je als man nu eenmaal een zeker zo actieve rol speelt. Het zal wel niet geheel toevallig zijn dat dit de situaties waren waarin ik de ander niet kende en nogal direct werd aangesproken of meer. Om die reden heb ik toegestemd in voortgezet contact (want dat is wel de consequentie, als de ander “er om vraagt”, althans in mijn ervaring), maar blij werd ik er niet van.

“Er” letterlijk om gevraagd worden, misschien is dit ook bedreigend voor mijn seksegenoten, want die willen waarschijnlijk de doener en de initiatiefnemer zijn. Ik ben denk ik geen alphamannetje maar het volsta dat dit mij echt niet vreemd is. De twee vrouwen die ik niet al kende zeiden beiden zeer direct dat ik te knap was om zomaar te laten lopen, misschien – bedenk ik nu – versterkte dit nu juist mijn onaangename gevoel dat ik evenwel gentlemanlike voor mij heb gehouden. Als je er geen last van hebt dat de ander je zo kwalificeert dan heb je hier ook geen “last” van.

Omdat ik mij de situaties nog levendig herinner weet ik ook dat twee van de vijf bovengenoemden een jurk respectievelijk rok droegen die boven de knie eindigde. Ik heb geen meetlatje bij de hand gehad om aan de hand van het schema zoals weergegeven in NRC-Handelsblad (kwaliteitskrantje!) vast te stellen waar hun grens lag. Mijn idee is dat het niets maar dan ook niets met de situatie te maken had. Bovendien: zij vroegen letterlijk, niet door middel van hun kleding. Dit laatste lijkt mij voorbehouden voor vrouwen die de aandacht van hun vaste gezel willen hebben, of die geld willen verdienen met hun lichaam.

Een paar gevolgtrekkingen of stellingen. Voor de doorsnee man is het bedreigend als een vrouw zomaar wensen uit. Voor vrouwen die dit doen is er een flinke reeks diskwalificerende termen die vooral veel zeggen over degenen die ze gebruiken. En ik zou nog bijna deze concessie doen, niet gebaseerd op eigen ondervinding maar denkbaar en daarom waarschijnlijk ook bedreigend: een vrouw die zich uitdagend kleedt (dat kan op zoveel manieren dat daarom alleen al dat verhaal in NRC-Handelsblad flauwekul is) doet dit wellicht bewust, maar nou net niet om JOU uit te dagen. Dat is onverdraaglijk, nietwaar.
Volgt de logica van de verkrachter. Een op de tien vrouwen heeft er mee te maken.

Mijn wilde jaren waren op de top van de Tweede Golf. Die is weggeëbd. Dat dit wegebben zo ver zou gaan dat er weer volop gepraat wordt over “die vraagt er om” als “die” er niet om vraagt is reden om bedroefd in een hoekje te gaan zitten snikken. Bij dezen.