Op 22 januari gaat Israel naar de stembus. Bij Abu-Pessoptimist een artikel hierover:
Ik heb eerder geschreven over de ruk naar rechts van de Likud, de fusie tussen Likud en Israel Beiteinu van Avigdor Lieberman, en over de opkomst van Habayit Hayehudi en het feit dat de steun in het Israelische parlement voor het annexeren van althans een deel van de Westoever groeit. Ook schreef ik over de afwijkende duifachtige stellingname van Meretz, dat het als enige zionistische partij heeft aangedurfd om een drastische breuk met Oslo en het disfunctionele onderhandelingsproces te propageren (tevergeefs overigens, veel stemmen zullen ze er waarschijnlijk niet mee halen).
Ik liet na om te schrijven over de Arabische partijen, die overigens mijn volledige sympathie hebben (het is best mogelijk dat ik op één ervan zou stemmen als ik Israeli was geweest). De reden dat ik het naliet was dat zij in de Knesset nooit een rol van betekenis hebben kunnen spelen. Geen enkele Joodse partij is namelijk ooit bereid gebleken die partijen in een coalitie op te nemen. Voor de Arabische partijen – toch zo’n 11 zetels – is de Knesset niet veel meer dan een platform om hun ideeën kenbaar te maken (lees verder bij Abu-Pessoptimist).
