Een strijdende vredesactivist is een paradox. Een paradox is een schijnbare tegenstelling. De clou is natuurlijk dat vredesactivisten niet met wapens strijden, maar met woorden, acties en andere niet-gewelddadige middelen.
Op DeWereldMorgen heeft de organisatie Vredesactie een artikel mogen plaatsen. Het gaat over de nauwe banden die de wapenlobby heeft met de politieke elite in de EU. Aha: weg met de EU! Deze simpele reactie hebben velen. Doch Vredesactie heeft daar wat dieper over nagedacht. Een citaat:
De EU verwerft een steeds grotere invloed op het dagelijks leven. De financieel-economische crisis en de gevolgen ervan maken dit meer dan ooit duidelijk. De logica waarbij de winstgevendheid en competitiviteit van economische sectoren bepalend zijn voor het beleid dat gevoerd wordt, vinden we niet alleen terug in het veiligheidsbeleid. We zien het ook in het landbouwbeleid, de regulering van de financiële sector en in het wetenschapsbeleid. Op al die beleidsdomeinen is de invloed van het bedrijfsleven op de besluitvorming buiten verhouding groot.
Als we een stem willen veroveren in om het even welk Europees beleidsdomein, zullen we dáár moeten gaan staan waar het beleid vorm krijgt. Dat wil zeggen: tussen de lobbyisten en de beleidsmakers. Vredesactie werkt daarom aan een campagne met geweldloze actiemodellen die ook door andere organisaties gebruikt kunnen worden om binnen hun expertisedomein deze logica in vraag te stellen en alternatieven op de kaart te zetten. Wordt vervolgd…
Na nadenken komt de organisatie tot de conclusie dat je in de EU moet strijden en niet ertegen. De wapenlobby is te sterk om die per land te bevechten. Je kan wellicht af en toe een succesje boeken in een land, maar dan zijn er nog 26 andere landen waar de wapenlobby vrolijk succesvol verder lobbyt.
By the way: Vredesactie organiseert ook nog acties; zie de links onderaan in het artikel.
