Geluidsoverlast door de jaren heen (II)

(Vervolg op Deel I)

Momenteel woont er een autochtone Nederlander onder mij. Voor hem is de politie al zes keer langs geweest precies toen hij er níet was, en dan bellen ze dus bij mij aan, maar verder heb ik niet zoveel last van hem. Ja, soms zet hij André Hazes wat luid op, maar dat is altijd overdag en nooit overdreven lang. En meestal weet hij op den duur blijkbaar weer iemand te overtuigen dat samenwonen met hem een goed idee is, want er gaan vele maanden voorbij zonder dat ik hem hoor. Of misschien zit-ie dan gewoon in de bak, dat kan ook natuurlijk.

Bóven mij woonde lange tijd niemand, daarna een meisje dat weliswaar wat lawaaiïerige seks had maar verder geen enkel probleem veroorzaakte, en nu weer een Iraanse met twee zoons. Soms krijgen haar twee zoons vrijwel slaande ruzie – wat weliswaar luid genoeg eraan toe gaat, maar wat ik dus wéér niet kan volgen, want in het Farsi.

Het hele punt dat ik wil maken is dat het woord overlast gedevalueerd is. Is dit alles last? Ja. Is dit overlast? Nee. En bovendien hangt het deels van de waarnemer van het geluid af, getuige een vroegere  buurvrouw die op zeker moment last beweerde te hebben van mijn akoestische gitaarspel. Die was gewoon allergisch voor geluid.

Afgelopen zomer begon er zo ook iemand tijdens het borreluur in de tuin schuin onder mij te roepen over een kind, enkele tuinen verderop, dat inderdaad wat gillerig was die dag. Een of ander dronken wijf dat er ook bij zat meende daar aan toe te moeten voegen dat we hier in Néderland waren, omdat het kind namelijk Afrikaans was. Iedereen weet immers dat Nederlandse kinderen de allerstilste kinderen ter wereld zijn.

Waarmee ik bepaald niet wil zeggen dat overlast niet bestaat. Ik ben zelf tamelijk gevoelig voor lawaai. Maar zelfs ik kan wel wat hebben. Geluidsoverlast komt vaak van twee kanten.