De ‘Internationale’ is op de Tweede Internationale in 1892 als officieel strijdlied van de Internationale Arbeidersbeweging geproclameerd. Dat dit lied het strijdlied werd, drukt par excellence het belang uit van internationale solidariteit.
Het bekende refrein luidt:
Makkers! ten laatste male
tot de strijd ons geschaard
en de Internationale
zal morgen heersen op Aard’
In het Franse origineel klinkt het:
C’est la lutte finale
Groupons-nous et demain
L’Internationale
Sera le genre humain.
De originele versie zegt het nog duidelijker: de Internationale zal in de toekomst de stijl van leven & denken van de mens zijn.
De Internationale was gebaseerd op een idee van Karl Marx. Hij schreef in het Communistisch Manifest: “De arbeiders hebben geen vaderland. Men kan hun niet ontnemen wat zij niet hebben.” De analyse daartoe was weliswaar diepgaand, maar in de praktijk blijken veel mensen het niet zo te voelen. Het idee lijkt elitair. Vooral proletariërs die geen woord over de grens spreken, voelen zich niet direct solidair met degenen die ze niet verstaan. Na de Russische Revolutie kwam er in de Sovjet-Unie al snel een populist aan de macht die begreep dat internationale solidariteit toch wel veel was gevraagd van de massa’s. Stalin proclameerde daarop de theorie van ‘het socialisme in één land’. Daarover heb ik in ‘Stalins gedachte nog populair bij links‘ al eens mijn gal gespuid. Maar met gemopper kom je niet verder, je moet uiteindelijk alternatieven aandragen. En als tussenstap zijn goede analyses nodig.
Het belang van internationale solidariteit moet duidelijk zijn. Aanleiding voor dit stuk was een opmerking van reageerder Roland bij Links labyrint in Europa:
Op dit moment internationale solidariteit verdedigen/bepleiten met “dat hoort, dat is echt socialistisch” werkt niet.
Het ontbreekt partijen dus aan bruikbare argumenten om het op de agenda te zetten.
Natuurlijk zijn er overduidelijk argumenten pro internationale solidariteit. Wel moeten die telkens weer opnieuw geactualiseerd worden. Het op een rij zetten van de drie belangrijkste argumenten lijkt hierbij een elementaire stap. Het aantal van drie is gekozen om ze makkelijk naar voren te brengen en te onthouden.
1. Het kapitaal organiseert zich internationaal. De strijd is bij voorbaat verloren wanneer links dat niet doet;
2. De dominotheorie geldt. Zonder internationale solidariteit vallen een voor een de belaagde dominostenen om;
3. Belangrijke resultaten zijn behaald door internationale solidariteit.
Hierbij volgen toelichtingen met betrekking tot de situatie in met name de EU.
Ad1) Het IMF en de Wereldbank zijn mondiaal belangrijke instrumenten van het grootkapitaal. In de EU speelt de Europese Ronde Tafel van Industriëlen (ERT) een belangrijke rol achter de schermen. Die ERT zorgde onder andere voor de stimulans achter de Europese Akte van 1986, waarbij de doelstelling van één grote Europese markt werd geformuleerd, waarop het vrije marktprincipe zou gelden. De ERT verbloemt haar rol in de totstandkoming van de Europese Akte overigens niet.
Ad 2) Griekenland moet het hardste bloeden als gevolg van de eurocrisis. Spanje, Portugal, Ierland en Italië volgen. Als door internationale solidariteit geen oppositie wordt ontwikkeld, komen de werknemers in alle lidstaten van de EU onder druk te staan hun sinds lang bevochten rechten op te geven.
Ad 3) De 8-urige werkdag is een belangrijk resultaat van strijd in Westerse landen. Hoewel de wetten daartoe per land zijn ingevoerd, zorgde de internationalisering van de eis voor strijd, acties en uiteindelijk successen in de verschillende landen.
De argumenten pro internationale solidariteit zorgen nog niet voor daadwerkelijke samenwerking. Er moet ook gevoelsmatig sterk de noodzaak ervan ervaren worden. Hoe de belemmeringen tot samenwerking te overwinnen komt een volgende keer aan de orde.
De almaar verslechterende omstandigheden in vrijwel alle Europese lidstaten maken de wederopstanding van een grote internationale arbeidersbeweging onontkoombaar en het is niet ondenkbaar dat dat gepaard zal gaan met geweld.
Gezien het feit dat de overheersende geld-en-macht-meute (heers en verdeel niet) de wetten maakt en voorschrijft, is de Internationale een goede reminder. Het duurt al zo lang. Er komt maar geen eind aan. Het moet klaar zijn. De gelederen moeten sluiten!
@1
Dit klinkt er toch al aardig naar…
Ad 1 ) Behalve voor banken.
Ad 2 ) Is al het geval.
Kijk maar naar ford Genk.
Is verplaatst naar Valencia.
De werknemers in Valencia worden niet alleen minder betaalt, maar krijgen ook flexibele contracten.
Ad 3 ) In Griekenland is door de troika voorgesteld om op zaterdag verplicht te werken.
Solidariteit is prima.
Maar dan moet de vakbond niet door een neoliberale PVDA er geleid worden.
Polderen heeft geleid tot een ongeloofwaardige vakbond.
@3 Arnold,
Goede aankondiging. Dus werk is in uitvoering.
Nee dat moet zeker niet door een neo liberale pvda gebeuren .Men zou een geheel nieuwe bond moeten oprichten zonder politieke invloed ,en heel goed bekijken met welke partij je eventueel zou kunnen hendelen .Maar het is zeker dat de geen die het arbeids potencieel beheert de macht heeft .