Gemeenten hebben de laatste 20 jaar lekker grond gekocht van de belastingcenten van de inwoners, met het plan er volop huizen en van die oerlelijke industrieterreinen op te laten bouwen, ooit. Maar ja, markt is volkomen in elkaar gestort, huizen worden amper meer gebouwd en bedrijven schieten niet meer als paddestoelen uit de grond. De gemeenten zitten dus met veel grond (opp. 10.000 hectare, meer dan de Noordoostpolder), die veel waard is, die op de balans staat en die helemaal niks, nada opbrengt (dus eigenlijk niks waard is?).
Veel gemeenten denken nog in onrealistische opbrengsten, het wordt tijd dat ze gaan landen op de aarde met de beide beentjes. Mensen investeren niet meer, er is crisis en er is gewoon geen geld meer om te bouwen of een bedrijf te beginnen. Dus daar zit je dan met al je land.
Niks mis met land dat je hebt gekocht, dat word altijd wel weer wat waard. Maar zet er dingen op waar de burger wat aan heeft, een mooi bos om in te wandellen met wat speel toestellen. Of volkstuinen voor mensen die geen tuin hebben zodat ze dingen kunnen verbouwen.
Cooperatieve landbouw waar mensen zich op mogen geven voor een stukje land en de gemeente word betaalt naar een procent van de winst. ER zijn zoveel mogelijkheden om dat brake land toch nog om te zetten tot iets waar iedereen wat aan heeft.
Dit land moet verkocht worden aan de burger tegen symbolische prijzen. Men kan toch een deal maken met de burger dat deze grond niet verkocht mag worden, alleen terug aan de overheid. Wat verliest men er dan op?
Geef het terug aan de natuur, daar behoorde het altijd al aan!
@Vries, misschien heb je gelijk. Maar in een tijd van toenemende armoede onder de mensen vind ik dat onze bevolking meer kansen moet krijgen om ergens huisvesting in te richten. Of, misschien een alternatief waar jij iets in ziet, de oplossing uit reactie 1 op dit stuk. Landbouw en volkstuinen voor de burger.
Quote Keira: “… die veel waard is, die op de balans staat en die helemaal niks, nada opbrengt (dus eigenlijk niks waard is?).”
De waarde is inderdaad behoorlijk virtueel, want afhankelijk van het gebruik. Landbouwgrond is bv. weinig waard vergeleken met industrie. Als er dan een streep door zo’n industrieterrein gaat, slaat dat algauw een gat van tientallen miljoenen. Maar dat is niet o.b.v. de aankoopprijs maar van de opbrengst, zoals die alvast in de gemeentelijke begroting is opgenomen. (Plus schadeclaims van ontwikkelaars waar toezeggingen aan waren gedaan.) Daardoor is teruggeven aan de natuur zogenaamd een enorme kostenpost. Vaak wordt dan geopperd er ‘hoogwaardig groen’ van te maken (recreatie), want dat levert meer op.