Een historische staking: op maandag 27 augustus legde een deel van het personeel van het Amsterdamse verpleeghuis Sint Jacob het werk neer. Ze protesteerden tegen de hoge werkdruk en onderbetaling. We moeten ver teruggaan in de geschiedenis om een staking van medewerkers van een verpleeghuis te vinden. Op 3 en 4 september staken ze opnieuw.
Door Joan van Tongeren
Op 27 augustus schrijft, onder luid gejuich, ’s morgens om half elf de eerste staker zich in. Iedereen gaat staan en roept ‘Strijd voor zorg!’ Het gaat in totaal om 25 stakers van de facilitaire dienst van een woonzorgcentrum van de Osira Groep. Zorgwerkers in de verpleeg- en verzorgingshuizen en in de thuiszorg (VVT) hebben de afgelopen maanden al volop actie gevoerd. De meeste zorgwerkers stemden ook niet in met hun cao-akkoord. Ze eisen dat de kwaliteit van de zorg wordt verbeterd, de werkdruk wordt verlaagd, de flexibiliteit wordt teruggedrongen en er meer respect en waardering komt.
Het komt zelden voor dat werkers in de verpleeg- en thuiszorg actievoeren en zelfs staken. Ruud Kuin, bestuurder van Abvakabo, is bij de staking aanwezig en zegt dat in het hele land de werkdruk een groot probleem is. De bond is vanaf januari bezig met overleg, petities en acties, maar er wordt onvoldoende geluisterd door werkgevers. En dus is het nu tijd voor een zwaar middel in deze sector, staken.
De stakers komen bij elkaar in de Burcht te Amsterdam, vanwaar uit bijna 100 jaar geleden de achturige werkdag werd afgedwongen. Linda Voortman, Tweede Kamerlid van GroenLinks, en Maureen van der Pligt, kandidaat-Tweede Kamerlid van de SP, lezen een dagboek voor dat medewerkers hebben geschreven. De trieste verhalen laten duidelijk de hoge werkdruk zien. In tien dagen tijd komt het wel vijf keer voor dat bewoners niet kunnen douchen en niet op tijd naar het toilet kunnen worden gebracht. Hierdoor zijn ze gedwongen om hun urine en ontlasting te laten lopen en worden daardoor ongewild incontinent.
Acht uur werken, acht uur ontspannen en acht uur slapen. Dat willen de medewerkers als hen gevraagd wordt waar het geld in de zorg aan besteed moet worden. ‘Dat geld is niet bedoeld om zakken te vullen’, wordt er geroepen vanuit de zaal. ‘We eisen dat de 370 miljoen die extra is uitgetrokken door het kabinet aan zorg wordt besteed en aan extra handen aan het bed’, aldus Ruud Kuin.
Aan het eind van de ochtend spreekt verpleegkundige Monica Knoop de stakers toe. Zij zette het protest van twee jaar geleden in gang. Ze wil de actievoerders, speciaal de stakers van nu, een hart onder de riem steken. Ze wil niet opgeven ondanks veel intimidatie. Gelukkig is er ook veel steun en solidariteit. ‘Het gaat niet om de macht’, zegt Monica. ‘Zij voelen dat ze die verliezen, maar het gaat ons om de zorg.’
Het vormt het einde van een strijdbare ochtend, waarin de reikwijdte van deze strijd steeds duidelijker wordt. Wie eerst onzichtbaar waren, worden nu steeds zichtbaarder.
Zie ook Tweedaagse staking verpleeghuis Sint Jacob voor achturige werkdag op de site van Abvakabo.
Dit stuk is eerder verschenen op de website van socialisme.nu
Volgens de VVD is zorg de plek waar je kunt cashen. En waar andermans dood hun brood is.
Eerst sloopt zo een VVDer een gezond bedrijf samen met zijn beursvrindjes die als angsthazen aandelen beginnen te verkopen. Daarna via het VVD netwerk even een zeer duur mislukt ICT project erdoor jassen. De bonus even meepikken en als de boel instort de deur achter zich dicht trekken. Op naar het volgende suc6 verhaal. OH kijk een ziekenhuis even kijken wat daar te halen valt.!
elke dienst elk voorwerp kan voor de kapitalist gebruikt worden om er winst uit te persen.
Helaas zien we dat de termen links of rechts geen garantie zyn om bovenmaatse verryking tegen te gaan.
Diverse politic, zorgdirecteuren, bestuurders woningcorporaties zeggen links te zyn en incasseren beloningen ver boven de balkenendenorm
De stakers komen bij elkaar in de Burcht te Amsterdam, vanwaar uit bijna 100 jaar geleden de achturige werkdag werd afgedwongen.
Een klein foutje wat hier geschreven word neem ik aan; want toen ik in 1962 ging werken gold er nog steeds een 9 urige werkdag en een 45 urige werkweek.
En 1962 is nog maar 50 jaar geleden en geen 100 jaar.