Goede Raad

Dat is duur goede raad. Dat weten we, want we worden elke dag talloze malen daarvan voorzien. Je bent de deur nog niet uit en je leest, hoort of ziet een goede raad. Dat kost allemaal geld, soms een beetje, maar meestal veel. Dure raad is niet per se goed, dat geldt ook. Het bewijs werd vandaag geleverd.

Tot 1999 was er de Ziekenfondsraad. Die ging over de ziekenfondsen en de vergoedingen. Daarna kwam het College voor Zorgverzekeringen. Dat college gaat over de premieverdeling onder de verzekeraars, de inhoud van de zorgpakketten, over de wanbetalers, over de zorgverzekering en de AWBZ. Het CVZ is dus machtig en de hele dag bezig met het adviseren van de minister, op dit moment Edith Schipper. Deze combinatie is sowieso schadelijk voor ieders gezondheid. Een boekhoudkundig college, dat nauwe contacten onderhoud met een minister van duistere lobbyzaken. Dat moest eens tot problemen leiden, ongenoegen, opstand desnoods. Het college is te veel het punt van samenkomst van te veel disciplines met de daaraan gekoppelde belangen.

Taboes verdwijnen. Alles mag gezegd. Alles mag geprobeerd. Alles mag gedaan. Alles wat niet in strijd is met enige wet. Met het verdwijnen van de taboes verschijnen ongemakkelijkheden. Onzin pratende en schrijvende clowns kunnen hun gang gaan. Hun vrijheid vullen ze ook met flink schelden in geval van voorzichtige kritiek. Maar er is vrijheid en dat is mooi.

Nog niet zo lang geleden was het absoluut idioot om een economische berekening los te laten op een ziek medemens. Dat deed je eenvoudig niet. Dat had iets met solidariteit te maken. Met de komst van een zorg-econoom begon de schaal te glijden. Nu is het zover. De ongelukkigen die getroffen worden door een ernstige zeldzame ziekte, de vereniging is bijvoorbeeld te klein om gezellig samen één keer per jaar een behoorlijke boot te huren, worden door de CVZ op de korrel genomen. Het advies aan de minister van tabakszaken gaat luiden, dat sommige medicijnen die erg duur zijn en nauwelijks een gunstige werking hebben, van vergoeding moeten worden uitgesloten. Het daarmee bespaarde geld kan beter gebruikt worden. Ja beter, aan bestuurders, vastgoed, mislukte beleggingen, strafexpedities, van alles en nog wat, maar beslist niet aan zieke mensen. Die hebben gewoon pech, last van de natuur, nietwaar. Dieren hebben ook wel eens last van de natuur. Die gaan dan dood en dat is erg. Een pleegaap is groot nieuws. Daar is zelfs een politieke partij voor. Een partij voor dieren en de partijleden eten bij voorkeur geen vlees. Dat is mooi en het mag. Een ziek of gewond dier, een verlaten pantoffeldiertje, het land is te klein. Onmiddellijk de onverstaanbare dierenclown Dion Graus op de voorgrond met in het kielzog de dierendames. Het mag, het moet kunnen. Ik zeg er verder niets van.

Maar medemensen die zorg worden onthouden, voor wie zorg onbetaalbaar wordt en dus onbereikbaar. Mensen die zich niet meer kunnen verplaatsen omdat de nodige hulpmiddelen te duur zijn. Voor wie er geen vervoer meer is. Mensen die hulp nodig hebben, omdat ze anders helemaal niet meer kunnen functioneren. Teveel om op te sommen. Een grote groep mensen, slachtoffers van bezuinigingsdrift, wanbeleid en misdadig denken, daar is geen speciale partij voor. Die mensen zijn afhankelijk van alle politieke partijen, die stuk voor stuk erg druk zijn met hun eigen neuzen in een bepaalde richting te krijgen. Die mensen laten we collectief stikken, letterlijk en figuurlijk.

Dat ene medicijn, ter waarde van minstens twee rode Ferrari’s, moet aanleiding zijn om ons allemaal inzicht te geven wat die waardeloze zorg nu eigenlijk echt kost en in welke zakken de centen nu werkelijk verdwijnen. Tot nu toe was dat ook een soort taboe, weg daarmee.

Dat advies van het CVZ wordt hopelijk in de wind geslagen, maar laat het een bron van verontwaardiging blijven en een aanleiding om de zorg volledig af te breken. Rechtvaardige en eerlijke herbouw van de zorg, dat hoort het idee te zijn. Dan heeft dat hele CVZ door de eigen glazen in te gooien toch nog iets moois gepresteerd.

Verscheen eerder op dewaarheid.nu. Auteur: Jakob Java