Verplichte haat jegens de juiste foute democraten

Pas toen ik bij een persbureau werkte en een tijdje achterstallige telegrammen indexeerde kwam ik er achter dat in de jaren tachtig een volledig genocidale oorlog was gevoerd in Zimbabwe. Onder leiding van de toen nog niet zo lang zittende en eerlijk gekozen Robert Mugabe waren vele tienduizenden Ndebele vermoord, leden van het volk van zijn politieke tegenstander Joshua Nkomo. Deze was politiek weggemanoeuvreerd en gedwongen zijn partij te doen fuseren met die van Mugabe. Aan de moordpartij kon hij niets afdoen. De moordpartij heeft ook niet of nauwelijks de couranten gehaald in Nederland en ik vraag mij af of het elders beter was.

Dat Robert Mugabe, altijd – tot op heden – netjes herkozen, misschien niet direct een volbloeddemocraat was werd pas omstandig duidelijk gemaakt toen hij de witte grootgrondbezitters ging aanpakken, ruim tien jaar geleden. Het zou een belangrijke stap zijn geweest in het dekolonisatieproces, maar het was te laat – en bovendien was het behoud van de onrechtvaardige verhoudingen in landeigendom deel van het historisch compromis dat Mugabe in 1980 aan de macht gebracht heeft. Dus ondanks alle retoriek een foute actie, maar wel aanzienlijk minder fout dan de massamoord van vijftien jaar eerder waar geen mediahaan naar gekraaid had (hoewel er dus correspondenties over geweest waren die blijkbaar in de prullenmand beland waren bij de kranten). Door zijn actie tegen de blanke boeren werd Mugabe opgebouwd en gepresenteerd als een dictator (die dan toch weer iedere keer herkozen werd). De dubbele morele boekhouding is weer eens duidelijk.

Het is ook merkwaardig hoe “de media” voortdurend werken aan het image van sommige gekozen staatshoofden – hoofdzakelijk in Derdewereldlanden, maar niet alleen daar. Wladimir Poetin is natuurlijk het duidelijkste voorbeeld van een Fout Staatshoofd, vooral merkwaardig als men bedenkt dat hij toch echt een groter mandaat van de kiezers heeft dan de president of premier van de Volksrepubliek China. Om van Saoedi-Arabië – een land genoemd naar de heersende dynastie maar te zwijgen.

Mugabe en Poetin fout, Hu Jintao goed.

Sinds 1999 heeft de Verenigde Staten een marinebasis op zowel Curaçao als Aruba. Officieel zijn deze bases er als vooruitgeschoven posten in de eindeloze Oorlog Tegen De Drugs. Het VS-ministerie van “defensie” evenwel wil zich niet vastleggen op gebruik alleen in die oorlog – het Terrorisme moet natuurlijk ook bestreden kunnen worden. En omdat onder deze term alles verstaan kan worden wat het regime in Washington niet bevalt kunnen deze “faciliteiten” overal tegen gebruikt worden. Het Koninkrijk der Nederlanden moet maar op de spreekwoordelijke goede trouw van presidenten van de VS vertrouwen om te weten dat misbruik uitgesloten is. De president van het land dat op het vasteland van Zuid-Amerika wel erg dichtbij deze eilanden ligt, Hugo Chávez, heeft dat vertrouwen wat minder – tenslotte is er al eens een staatsgreep tegen hem gepleegd, waarbij de putschisten meteen van harte erkend werden door Washington, maar zij hielden maar een dag stand.
Ter illustratie van de perfecte democratie in het Koninkrijk is de Tweede Kamer niet gekend in de toewijzing van deze bases en wordt Nederland wellicht oorlogen ingerommeld zonder enige legale dekking. Maar ja, het is toch tegen een gekke dictator als Chávez (die een aanzienlijk groter mandaat heeft dan Mark Rutte of Barak Obama, maar die zijn Democraten, begrijpt u en Chávez is een dictator want – nou, daarom – als de Concertzender gesloten wordt is dat Beleid en als een televisiestation in Venezuela zijn licentie verliest is dat Censuur, u weet dat toch).

Behalve Cuba, Haïti en Honduras hebben alle Latijnsamerikaanse landen een vorm van parlementaire democratie dezer dagen. Toch hoort u met betrekking tot de laatste twee landen nooit klagen over dictatuur. Een frisse redacteur van NRC-Handelsblad scheldt wel Emile Roemer uit als de gekozen president van Bolivia, Morales, bij hem als (h)erkend partijgenoot langskomt. Morales is een loony leftie, wat zo goed als een dictator is. Hetzelfde geldt voor de evenzeer gekozen Rafael Correa van Ecuador bij wie Julian Assange politiek asiel zoekt. Die wilde de VS eventueel wel een marinebasis laten hebben als Ecuador een basis in Florida kreeg. Zo iemand noemen wij een anti-Amerikaan, begrijpt u – ook al ligt Ecuador onmiskenbaar in het werelddeel Amerika. En hij is natuurlijk loony. Een basis in Florida. Voor Ecuador!

Het masseren van de geesten van de nieuwsconsument is niet onschuldig. President Lugo van Paraguay kon een paar weken geleden in een soort showproces dat heel mooi Spaans impeachment wordt genoemd afgezet worden omdat grootgrondbezitters landlozen hadden laten doodschieten en dat had Lugo moeten voorkomen – dat die landlozen zomaar land bezet hadden. Een quasi-parlementair gedekte staatsgreep die allang goedgevonden wordt in de hoofdsteden waar vooral naar “de markten” geluisterd wordt.

De nieuwe ronde rechtse staatsgrepen in Latijns-Amerika is aan de gang. Deze keer bent u geestelijk klaargestoomd om de gorilla’s als redders van de democratie te zien. Wat de mainstream media betreft althans.
Het nieuwsmanagement is al langer aan de gang, merkte ik toen ik achter de verzwegen massamoord in Zimbabwe kwam.