Stef Blok (VVD) en de hardwerkende Nederlanders

“Wij hebben aan het liberalisme niets veranderd, maar ik voel mij in zekere zin erfgenaam: wij hebben de focus naar de hardwerkende Nederlander verlegd.”

“We hebben een zakelijke achtergrond. Ik heb altijd de rozenkweker voor ogen die de eindjes nauwelijks aan elkaar kan knopen, Mark de Unox-medewerker.”

Dat onder andere zegt Stef Blok in een interview over Pim Fortuyn. Pim Fortuyn interesseert mij nu eigenlijk even helemaal niet, het gaat mij om het gedachtengoed van mensen als Stef Blok, hun ideeën over hardwerkende rozenkwekers en Unoxmedewerkers.

Voor mensen als Stef Blok valt het feit dat hardwerkende rozenkwekers en Unoxmedewerkers de eindjes nauwelijks aan elkaar kunnen knopen binnen de natuurlijke Orde der Dingen. Of misschien niet specifiek dat ze de eindjes nauwelijks aan elkaar kunnen knopen, maar dan toch wel dat een manager als voorheen een Mark Rutte vijf keer zoveel verdient als een lopende bandmedewerker in de Unoxfabrieken. Zeker, die Unoxmedewerker is hardwerkend, maar zo’n Mark Rutte moet toch zeker nog véél harder werken, anders zou hij toch niet vijf keer zoveel verdienen?

Mensen als Stef Blok beseffen niet – of waarschijnlijker: willen niet beseffen –  dat bijvoorbeeld de almachtige marktwerkingswet, die van vraag en aanbod, die er ook voor zorgt dat Unoxmedewerkers en rozenkwekers vijf keer zo weinig verdienen als manager Mark, geen onwrikbare natuurwet is maar een die menselijk gedrag beschrijft. En dan vooral het gedrag van mensen met een ‘zakelijke achtergrond’ als Stef Blok. Het gedrag dat mensen er toe aanzet de prijs van goederen eens lekker op te drijven als er schaarste heerst. Het kan zelfs zijn dat u nu denkt ‘ja, en wat is daar mis mee, dat is toch normaal?’ Zo wordt het u namelijk geleerd bij economie, dat alles nu eenmaal zo werkt.

Stelt u zich nu echter eens voor dat u op een eilandje woont met tien andere mensen, en dat u toevallig degene bent die het hardst kan lopen. Dus steeds als er iets eetbaars in zicht komt, een geelkuifkaketoe of een kokosnotenboom, dan bent u daar het eerste bij en kaapt het meeste voor de neus van anderen weg. En daarna moeten die u erom komen vragen, waarvoor ze kunnen betalen met wederdiensten, zoals het schoonkrabben van uw voeten of koelte toewuiven met een palmblad.

Soms is de vangst wat minder, en zegt u dus koudweg tegen die mensen ”vandaag moeten jullie minstens twee keer zolang voetenkrabben/palmbladwuiven voor een kokosnoot, zoek het maar uit onder elkaar, de meestbiedende krijgt er een.’ Een emotioneel normaal functionerend mens noemt dit stuitend asociaal gedrag, maar mensen als Stef Blok noemen dit vrij ondernemerschap.

Dát is namelijk de wet van vraag en aanbod, op dát soort gedrag is die gebaseerd en mensen als Stef Blok vinden dat helemaal fantastisch.

Mensen als Stef Blok zitten toevallig aan de goede kant van die vergelijking, en willen dus ook helemaal niet dat ervoor gezorgd wordt dat hardwerkende Unoxmedewerkers en rozenkwekers gewoon evenveel verdienen als een zeker niet harder werkende manager als Mark Rutte. Ze maken hen liever wijs dat ze door hard werken ooit evenveel als manager Mark kunnen gaan verdienen, en houden ze zolang zoet door hen wat minder belasting te laten betalen.

Het effect van die lagere belasting merken ze pas als ze werkeloos of ziek worden, maar in dat geval zijn ze niet meer hardwerkend en hebben mensen als Stef Blok voor hun gevoel weer een geldige reden om ze nog minder geld te hoeven betalen. Men dient in zo’n geval namelijk al tevreden te zijn met het feit dat men nog mag leven. Met als resultaat dat vooral mensen als Stef Blok door die steeds lagere belastingen steeds meer geld overhouden terwijl het de anderen zijn die steeds harder moeten werken voor een normaal leven. Waarna mensen als Stef Blok in interviews wat pruttelen over het focussen op hardwerkende Nederlanders.