Wij

En wie zijn wij dan wel, de vernederlander die graag langer wil werken, de mensheid die gebukt gaat onder graaipsychopaten, de zondige mens of misschien gewoon een stelletje ikken die slachtoffer zijn van wij?

Misschien had Maxima het wel bij het rechte eind toen ze zei dat de Nederlander en/of de nederlandse cultuur niet bestaat. Natuurlijk snel neergeslagen door de o zo correcte denkinfiltratiemafia legde ze de vinger daar waar weinigen het zoeken. De zo gezochte eigenheid wordt al snel ergens anders neergelegd dan daar waar ie misschien wel thuis hoort, bij jezelf.

Vraag eens iemand wie of wat-ie is en een grote kans dat-ie eerst zijn of haar beroep noemt, dan dat-ie Nederlander is, even later misschien is-ie Europeaan, wereldburger, mens of een emanatie van God. De kans dat verteld wordt dat-ie zichzelf is, uniek in alles wat hem of haar maakt, varieert van nihil tot nog wat minder.

Door het definiëren van een groep wordt de mogelijkheid geboden om erbij te horen. Deze arbitraire verdeling, slechts een lijntje dat getrokken wordt, is meestal al voldoende om de identiteit te bepalen. Van liefhebber van een partijtje voetbal tot noem-een-club-fan. Van jezelf tot iets dat buiten jezelf ligt.

Zou je zelf niet goed genoeg zijn, gewoon jezelf met alle zogenaamde zonden? Vaak ligt er een wil of gevoelde noodzaak tot associatie met een groep, het warme bad van medestanders of gelijkdenkenden lijkt tot een wij te leiden waar schijnbaar wat meer te vinden is. Een bevestiging van jezelf door een wij waar je onderdeel van bent, grootsheid van de groep die jezelf een beetje optrekt?

Het groter maken van de groep dan jezelf maakt dat je vanzelf minder bent dan de groep die slechts door jou kan bestaan en daar ligt een valkuiltje, zonder associatie ben je altijd minder en is de groep en associatie een noodzakelijkheid geworden om toch nog iets te betekenen in de wereld. Het leidt ertoe dat het uiteindelijk slechts draait om wij in plaats van om ik. Individueel ongelukkig maar als groep o zo blij.

Een winst- en verliesrekening wij versus ik maakt al snel duidelijk dat wat het individu verliest door de groep wordt gewonnen en dat wat door de groep wordt verloren helemaal niets is. De groep komt voort uit de individuen en dat kan alleen door het opgeven van een deel van het individu. Het individu krijgt daar dan wel een deel-van-zijn gevoel voor terug dat hem of haar boven de nietigheid doet uitstijgen.

Dit groepsgevoel, in wet vastgelegd als democratisch beslissende meerderheid, is een prachtige illusie die voorbij gaat aan het ik en haar unieke eigenschappen. Het vangt haar in een net van nietigheid en maakt het individu minder dan wat ze is. Het offeren van een brood geeft wat kruimels terug.

In plaats van 7 miljard unieke zielen op deze aardkloot zijn er enkele facties ontstaan die allemaal het inidividu an sich de nek omdraaien. Niet omdat al die politieke groeperingen nu zo slecht zijn maar simpelweg door het feit dat het een groep is met elk haar eigen aanhang, een groep die is ontstaan door opgegeven individualiteit.

Wij, Beatrix etc…. een schoolvoorbeeld van grootheidswaan, uitgestegen boven het individu dat u bent. Individualiteit die u geacht wordt zo snel mogelijk weer op te geven aan één of ander groepje. Blijf nietig als individu en voel u machteloos tegen de groepen en vooral machteloos tegen de overkoepelende groep die zich het koninkrijk der nederlanden noemt en haar hoeders. Dit laatste groepje placht zelfs te spreken van onderdanen en dat is dan ook precies wat verwacht wordt, onderdanigheid als individu aan het groepje.

Dit stuk is eerder verschenen op de website van Anarchiel.