In de Britse krant ‘The Telegraph’ verscheen een alarmerend artikel over de staat van de economie in het Verenigd Koninkrijk. Volgens het stuk waarschuwt de Ernst & Young ITEM Club, een gerespecteerde financieel-economische denktank, dat de economische situatie in het land “erger is dan we dachten.” Voor het komende jaar wordt net iets meer dan een nulgroei verwacht.
Het bericht is onaangenaam nieuws voor de eilandbewoners. Daar komt nog bij dat de Britten weinig aan de situatie kunnen doen. Vooral de problemen in de eurozone en met name in Griekenland zijn debet aan de sombere vooruitzichten. Er bestaan plannen om het Internationaal Monetair Fonds (IMF) meer te betrekken bij reddingsplannen, maar dat zou de Britse belastingbetaler miljarden ponden kunnen kosten. Ponden die worden weggegeven op hoop van zegen dan, want de regering in Londen heeft niets te zeggen over het gebruik van het geld. Het IMF is een onafhankelijke club, niet gecontroleerd door enig democratisch orgaan.
The Telegraph is een conservatieve krant. De combinatie van persoonlijke banden tussen de redactie en leiders van de Conservative Party, samen met de invloed van de krant op het Conservatieve partij-establishment, leidt ertoe dat het dagblad soms spottend de Torygraph wordt genoemd. En we weten dat de Britse Conservatieven erg eurosceptisch zijn. In het Europees Parlement is de Conservatieve fractie zelfs uit de Europese Volkspartij (EVP) gestapt, de verzameling van rechts conservatieve partijen in Europa met onder andere het CDA, Merkels CDU, Sarkozy’s UMP en Berlusconi’s Il Popolo della Libertà. Dit omdat de EVP te pro-Europees was.
De krant erkent hier eigenlijk dat Groot-Brittannië verre van groot is en hoopt dat de leiders van de eurozone tot een functionerend plan voor de Europese economie kunnen besluiten, eventueel onder druk van het IMF. Zelfverkozen staan de Britten aan de zijlijn en dat lijkt ze steeds minder te bevallen. Ik kan me daar iets bij voorstellen. Van oudsher ben je trots op je stiff upper lip en je laat je door het vasteland niets voorschrijven. Maar dan blijkt dat de wereldeconomie steeds inniger vervlochten is en dat je eigen politiek steeds minder voorstelt vis-à-vis die van de grote spelers. Van die machteloosheid kan je nerveus worden, kan je lip gaan trillen. Ook de Conservatieven lijken zich steeds meer bewust te worden van hun onbetekenende positie.
