Ooit was het verkeerd informeren van de kamer een politieke doodzonde. Dat zegt men nog steeds wel, maar ik kan me intussen niet meer de laatste bewindspersoon herinneren die daarvoor afgetreden is.
Tegenwoordig komt zoiets ten eerste, zoals ook in dit geval, meestal pas naar buiten als de betreffende bewindspersoon in geen velden of wegen meer te bekennen is, en daarnaast wordt steeds vaker de constructie ‘wij zijn allen schuldig dus is er niemand schuldig’ gebruikt, en moeten er vooral ‘lessen geleerd worden’ uit het gebeurde. Het is vooràl niet de bedoeling eens even vast te stellen welke oetlul, klootzak of zakkenwasser er nu weer heeft zitten blunderen. Dat is zóóó twintigste eeuw, consequenties trekken uit je (gebrek aan) handelen.
