Kamp claimt overeenstemming over pensioenen, maar vakbonden reageren verbolgen. Rosenthal maakt zich druk over vredesproces in het Midden-Oosten. Culturele klimaat bepaalt steun voor PVV. Griekenland glijdt langzaam maar zeker af naar faillissement. Tofik Dibi krijgt niet zijn islamdebat. Franse banken afgewaardeerd door Moody’s. Van Zanten moet kleur bekennen over bezuinigingen in de zorg. Nederlandse economie groeit nauwelijks meer en extra bezuinigingen lijken onvermijdelijk.
Zomaar wat krantenkoppen van de afgelopen dagen. ’s Ochtends op station of bij het benzinestation pakken we de krant als we onderweg zijn naar werk of voor andere zaken. Vluchtig scannen we de berichten, vormen onze mening en belasten we collegae of elke willekeurige passant met onze opvattingen. Van sterk afkeurend tot nonchalant schouderophalend. Ons humeur wordt nog verder verpest door die linksrijdende automobilist of die treinreiziger die zich ‘asociaal’ gedraagt.
Op het werk houden we de moed erin. We moeten klantgericht zijn, uitdagingen aanpakken, confrontaties aangaan en vooral onze targets halen. Maar voorgenomen plannen worden ernstig in de war geschopt door weer een wijziging in beleid. Dat had je al zien aankomen. Maar ja, wie luistert er nog naar je tegenwoordig? Je werk is de wereld in het klein. Onnavolgbare beslissingen, verborgen agenda’s en korte termijnbeleid frustreren al je pogingen om lijn aan te brengen in je leven.
Verborgen achter je beeldscherm probeer jij je te onttrekken aan de hectiek van de organisatie. Het moet toch mogelijk zijn om in elk geval één dossier af te maken, wat je al tijden geleden hebt voorgenomen? Niet voor lang, als een fikse klacht van een klant weer tot spoedoverleg leidt. Gefrustreerd neem je deel aan het overleg en je hebt de grootste moeite om constructief mee te denken aan een oplossing. Want al heeft de klant altijd gelijk, je zou het liefst zien dat de klant opdondert. Weer een probleemgeval minder. Misschien dan eens rust aan je hoofd zodat jij je kan concentreren op dat ene dossier.
Er moeten nog boodschappen gedaan worden en de kinderen van de naschoolse opvang worden opgehaald. Achter in de rij aansluiten door alle auto’s en busjes die kriskras geparkeerd staan. Hoe was het op je werk? Van sterk afkeurend tot nonchalant schouderophalend. “Just another day at the office”. Het nieuws bevestigt de koppen die je ochtends al had gezien.
Politici zoeken wanhopig naar je aandacht. Je stem als kiezer is van groot belang. Democratie, meedenken, meebeslissen, invloed uitoefenen. Maar hun wereld is te groot voor je. De problemen ontstijgen je bevattingsvermogen en zelfs wanhopige pogingen van politici om de wereld klein en simpel te maken, biedt geen soelaas. Je eigen wereld is al onoverzichtelijk, dat je er nauwelijks nog controle op kan uitoefenen, laat staan hun wereld. De verschillende partijen passeren de revue. Wat vind je van hun beleid? Van sterke afkeur tot onverschillig. Het liefst trek je de gordijnen dicht in de hoop dat je daarmee de wereld definitief buitensluit.
Dit stuk is eerder geplaatst op de website van GroenLinkser Hans Groen.
geheel en niet minder de spijker op de kop van hans groen
ook letterlijk te nemen, die spijker waar je je voet (van verkeerde of goede been) inplant als je uit bed stapt en denkt: oja, dat gezeik
meer is er niet, daar moet je het mee doen, wij zullen doorgaan, wat moet je anders, je moet toch wát, zal mijn tijd wel duren, ik mag niet klagen, WIJ (woonachtig in een van de rijkste landen van de wereld) mogen niet klagen, klaag dan niet, maar toch klagen he?! veel klagen, terecht klagen
want je redt het niet meer met de huur, want je eigen zaakie loopt niet meer lekker, je hebt al besloten om dan maar de zorgkosten niet meer te betalen, en je kind moet een nieuwe fiets want z’n knieën komen tot aan zn oorlellen als ie trapt
en dit zijn nog maar luxe problemen, de zorgen over je medemensch en de onrechtvaardige genoegens, asoxiale invalshoeken en onverschilligheid van het zichzelf ruim toebedelende deel van DIT LAND, doen je schouders nog zwaarder voelen, jij bent nog redelijk gezond (denk je), maar wat als je niet veel te makken hebt en je bent (er) ziek (van geworden)
van die dingen, en nog veel meer
we gaan es flink uitwaaien aan zee
als de wind ons tenminste ook niet in de steek laat…