Thrilling London & Nicci French

Foto gemaakt door Abdul Alhazred: `Boosheid’

Hoewel als thrillerlezer geen groot fan van het Engelse assortiment, want meestal te episch, te langdradig, te ouderwets, te hoog Scotland Yard-gehalte, teveel whodunnit, maak ik een uitzondering voor de Nicci French series.
Van dit schrijversechtpaar heb ik tot nog toe alles gelezen, zo’n vijftien delen geloof ik.
Nicci & French vonden zo ongeveer het genre literaire en psychologische thriller uit, in ons land geïmiteerd door o.a. Saskia de Noort.

Schrijven Nicci & French dan zó goed over misdaad en horror in met name Londen?
Ja en nee. Aan de ene kant zijn het spannende en eigentijds originele pageturners, aan de andere kant is hun werk gruwelijk elitair. Maar was Agatha Christie dat ook al niet?
Bij Nicci French is de hoofdpersoon steeds weer een andere vrouw, meestal vanuit ikvorm figurerend in een omgeving die doorspekt is van postmodernistische en snobistische elementen. De wereld van de snelle `yuppen’ (hoe ouderwets alweer dat woord) in de trendy Londense wijken.
De hoofdrolspeelster heeft een dynamische vrienden- en collegakring, die weer opgaat in de cercles van gelijkbegunstigden die wonen, werken en uitgaan in de booming zijnde oude stadsdelen van Londen waar snel geld wordt verdiend op de beurs, in de wereld van design, reclame, en in geavanceerde IT-business.
Men leest er over dure tenten waar je uit minstens tien soorten koffie kan kiezen en iedereen met Armani en Versace loopt te pronken en snelle BMW’s glanzend aan gemarmerde stoepen.
Mallotige maar dure menu’s met exquise wijnen worden in elk deel uitgebreid beschreven en zijn bijna altijd exclusief Italiaans met veel Toscaanse smaakmakers. De huizen waarin men woont zijn state-of-the-art met tegels, ornamenten en lambrizeringen die uit zeldzame Italiaanse landhuizen zijn gered, verscheept en aangebracht door interieurexperts die nog geheel ambachtelijk werken.
Het komt zelden voor dat de hoofdpersoon in het verhaal omgaat met een mens uit real life, dus zien we een optocht van `geslaagde’ en `succesvolle’ types in haar omgeving. Randpersonages zijn over het algemeen de werklui in huis, de winkelier, de werkster en de taxichauffeurs, want ja, want daar ontkom je natuurlijk ook in swinging Londen niet aan, zelfs niet als je carrière helemaal klopt volgens het boekje.

Realistisch? Voor zover die omgevingen beschreven worden, wil ik dat best geloven.
Het interessante vind ik dat in elk werkje deze `ideale’ leefomgeving telkens op brute wijze wordt verstoord door het bóze van buitenaf.
Vaak na een wilde nacht met party’s in swinging Londen temidden van snelle copywriters, dure uitgaansadvocaten, avonturiers uit glossy bladen en goedgebekte financiële hoogvliegers waarmee de telkens weer andere vrouwelijke hoofdpersoon niet zelden uitbundig vreemdgaat.
Gaandeweg wordt in hun oeuvre allengs een beeld geschetst van de zelfkant van het eerder beschreven welvaartsutopia waardoor het hele mooie plaatje in duigen valt.

Prachtig allemaal maar teveel met een happy end waarin het oude welvarende leventje door de protagonist weer wordt opgepakt na een suspensevolle ervaring. Gelouterd en voorzien van eelt op de ziel.
Dat het echtpaar Nicci French boeiend en spannend kan schrijven staat buiten kijf.
Maar mag het in een volgende roman misschien ook helemáál gaan over de onderkant van Londen? Liefst met uitgebreide psychologische schetsen waar French & Nicci zo goed in zijn?

Graag! Want de beelden van de recente rellen in Londen tonen het miasma van sociale desintegratie dat Engeland teistert en dat nu al sinds politieheugenis niet is voorgekomen, aan de interviews op BBC Breaking News te horen.
De mond valt je open als je de BBC-verslaggevers live volgt. Dit is meer dan zo maar een volksopstand.

Demonstraties? Rellen? Confrontatie met de ME? Zich op adequate wijze weren tegen agressieve wouten? Oké.
Maar plunderingen, ordinaire diefstal, brandstichting, georganiseerde aanvallen tegen weerloze middenstanders? Nee!! Dit kan niet en mag niet!
Zelfs Nicci & French hebben in hun meest angstaanjagende scenario’s niet een dergelijk grof plot kunnen of durven verzinnen. Het lijkt verdomme wel Kristallnacht!

Veel later zullen psychologen en sociologen zich erover buigen en met een verklaring komen waar niemand wat aan heeft.
In de trant van: Hoe heeft een dergelijke uitbarsting van maatschappelijke onvrede zo snel om zich heen kunnen grijpen in een redelijk welvarende westerse samenleving op democratische waarden geschoeid? Er zullen links en rechts weer veel open deuren worden ingetrapt over de tegenstelling arm/rijk, blank/allochtoon, het falend kapitalisme, het moslimprobleem, werkloosheid, overbevolking, noem maar op.

Persoonlijk denk ik dat juist in de UK populistische gevoelens van frustratie tot uitbarsting komen vanuit een gesloten-kamergevoel. Omdat het UK een eiland is kan men er als vrijheidslievende zonder geld in zijn beleving geen kant op.
Vluchten is duur (een kanaaltunnelkaartje is al minstens 80 euro). Er is permanente grensbewaking mogelijk, als énige EU-land!! Dus volop controle, juist vanwege de insulaire positie.
Vergelijk: als wij in continentaal EU om de een of andere reden anoniem ons land uit willen, kunnen we altijd nog ongezien een paar grenzen over, ver weg, voelt tóch even anders…
De Britse vermogenden hebben weinig last van het eilandgevoel, zelf zullen ze minimaal worden gecontroleerd tijdens hun zesde vakantie in een jaar tijd naar een warm land.
Het plebs mag binnen blijven en meegenieten, via de Sun en dergelijke sexy boulevardbladen.

Dat wat proletarisch UK in 1940 verenigde, wij samen op óns eiland tegen de rest van de wereld, is nu geworden: De rest van de wereld is tegen ons; en onze rijke kosmopolitische landgenoten vinden dat best en dat het maar zo moet blijven.
Engeland schijnt Europees gezien sinds 9/11 de grootste cameradichtheid in de openbare ruimte te hebben, plus dat er draconisch veel nieuwe privacy aantastende wetten en verordeningen zijn ingevoerd in het kader van antiterrorisme. Veel heeft het allemaal niet geholpen,
Big Brother kan niet op tegen de geest uit de fles van zich onheus bejegend voelend volk.
Tja, over de Britse Eilanden gesproken, Ierland is er ook nog. Gezien de bailout-status van voormalig EU-troetelkind Republiek Ierland, inclusief de hernieuwde rooms/protestantse onlusten in Ulster, valt het ergste te vrezen.