Een politieke doodzonde

Ik las de uitdrukking vandaag weer eens, ‘een politieke doodzonde’ , naar aanleiding van alweer een volgende kwestie waarbij Hans Hillen de Kamer, al dan niet bewust, verkeerd of onvolledig zou hebben geïnformeerd. Die man moet onderhand niets anders meer te doen hebben dan paniekerig  informatie bij elkaar zoeken die hij alsnog aan de Kamer moet leveren.

Ooit betekende de term ‘politieke doodzonde’ zo ongeveer dat een minister niets anders overbleef dan af te treden, maar vooral gedurende de jaren negentig raakte het begrip ‘sorrydemocratie’ in zwang, refererend aan de diep doorvoelde excuses die falende ministers weliswaar keer op keer aan de Kamer aanboden, echter zonder op te stappen.

Van de andere kant zijn er ook wel eens kabinetten opgestapt op punten die zo subtiel waren dat het nauwelijks te bevatten was waar het conflict hem nu precies in zat.

De VVD liet bijvoorbeeld in 1989 onder (officieuze) leiding van Frank de Grave het tweede kabinet Lubbers struikelen over het reiskostenforfait . Nou nou, welk een zaak van nationaal belang was dat zeg, een beetje accijns en een wat teruglopende reiskostenvergoeding, en dat was dan een onoplosbaar conflict. Het leek er meer op dat de VVD gewoon geen zin meer had in dat kabinet.

Rita Verdonk bleef daarentegen weer gewoon zitten nadat ze als, nota bene demissionair, minister een door de meerderheid van de Kamer gesteunde motie van wantrouwen aangewreven kreeg (omdat ze eerder aangenomen moties domweg niet uit wenste te voeren). Als we het nou over politieke doodzondes hebben; ik weet niet hoe een minister zich nog ondemocratischer zou kunnen gedragen.

Ook Balkenende zag geen enkele reden tot aftreden nadat de door hem zelf ingestelde commissie Davids wel degelijk vastgesteld had dat we door hem op onduidelijke gronden een oorlog ingerommeld waren (nadat hij eerst zeven jaar welk onderzoek naar die kwestie dan ook tegengehouden had).

Overigens kan ik me best voorstellen dat ministers in bepaalde gevallen wel degelijk graag de boel de boel zouden willen laten, maar of dat al dan niet gebeurt lijkt slechts een in beperkte mate democratisch beïnvloed proces. En wat de gevolgen van een eenmaal vastgestelde politieke doodzonde nu moeten zijn, is er ook niet duidelijker op geworden.

Dus die Hillen gaat, tenzij het kabinet het zelf wil, echt nergens heen hoor.