De val van de sjah, die plotseling een ontredderd man bleek die niet welkom was in de Verenigde Staten kon niet anders dan toegejuicht worden door de linkerzijde. Hij was een bruut potentaat met beruchte martelkamers, modernisering – jazeker, maar gewelddadig opgelegd.
De mollahs richtten niet meteen een theocratische dictatuur op, het ging geleidelijk, maar naar duidelijk werd, onomkeerbaar. Voordat de dictatuur rondkwam leek het alsof Iran een vrijzinnig bestuurde republiek kon worden.
Maar de helft van de bevolking kon al gauw merken dat het die kant niet opging. De helft waarvoor de brede linkerzijde geen interesse toont, niet uniek zoals de serie van Mila Heijmeriks uitlegt, maar opvallend – pretenties worden overboord gegooid alsof het zo hoort.
En wat ook een teken aan de wand was of had moeten zijn: de revolutie verliep in grote trekken geweldloos en daarna werd er geëxecuteerd, een praktijk die Iran nog steeds tekent. Ongeveer een jaar na de val van de sjah was duidelijk dat de nieuwe baas die begroet moest worden niet veel anders was dan de oude. Alleen halen de machthebbers God bij hun wandaden.
Deze corrupte theocratie is het waard ten val te komen, maar moet dat ten gevolge van Israëlische bombardementen en een eventueel verder ingrijpen door de VS van Trump? Ik hoop dat het duidelijk is dat ik het niet zal toejuichen, al maakt het verder niet uit. Het ten val brengen van Khamenei en de rest is dan een product van imperialisme, net als het tot potentaat maken van de sjah in 1953. En wat zijn er in de diaspora veel monarchistische vlaggen van Iran te zien. De langverbeide zoon van de sjah staat te trappelen. En laat ik royaal zijn: dan komt hij maar aan de macht, maar niet via bombardementen van Israël en de VS. Een monarchie gebaseerd op wat we de volkswil noemen is een logische onmogelijkheid. Enfin, we zullen zien.
En dan die motie die wapenexport, ook ter verdediging, naar Israël moest doen eindigen. Het was bij voorbaat duidelijk dat die motie het niet zou halen, al was het maar omdat zij eventueel bombardementen door Iran op Israël moest doen slagen. En een testimonium paupertatis voor fractieleider Timmermans, toch voormalig minister van buitenlandse zaken, die beter had moeten weten en binnen de fractie het geval had moeten tegenhouden. Er zijn nog ruim vier maanden te gaan tot de verkiezingen, maar waar haal je zo gauw een behoorlijke lijsttrekker vandaan?
En wat moet ik met mijn lidmaatschap van de Partij voor de Dieren? Werkelijk, zoveel politieke domheid, om het maar niet over moraal te hebben, het is onvatbaar. En Israël wordt er (in beperkte mate) door getroffen, maar de oppositie tegen de Iraanse theocratie is er ook niet mee geholpen. Maar de motie was kansloos, dat hadden ze bij voorbaat kunnen weten. Treurig wat er voor links doorgaat in Nederland.
– Uitgelichte afbeelding: Door European Parliament from EU – Hearing of Frans Timmermans (the Netherlands) – Executive Vice President-Designate – European Green Deal, CC BY 2.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=82941554
