Met het aantreden van Donald Trump als president van de VS is het geopolitieke landschap veranderd. Dat heeft gevolgen voor de NAVO. Het artikel Pleidooi voor een sterke krijgsmacht uit 2018 heeft een update nodig. Het beginsel voor de bepaling van de sterkte van de krijgsmacht is echter onveranderd. Daarbij geldt dat een leger van belang blijft, dat wil zeggen als je niet het risico wilt lopen overrompeld te worden door een of andere vijand, zoals Oekraïne overkwam in 2022.
Sterk
Nederland is lid van de NAVO. Dat betekent dat we ten eerste met een flink aantal landen de kosten delen en we ten tweede niet bang hoeven te zijn dat een ander NAVO-lid Nederland aanvalt. En de NAVO is sterk, zelfs de sterkste militaire organisatie ter wereld. Dan komt de vraag op: hoe sterk moet de NAVO zijn? Overkill lijkt niet gewenst. Het teveel aan geld dat je aan defensie besteedt, kun je beter voor andere zaken aanwenden, bijvoorbeeld voor onderwijs of voor verlaging van de pensioenleeftijd. Het vermijden van overkill tempert tevens imperialistische ambities. Dat je zo om de militaire wereldhegemonie te bestendigen ergens op een centraal gelegen eiland een militaire basis bouwt waarvandaan snel ingrijpen mogelijk is in een groot deel van de wereld. De eventuele bevolking van zo’n eiland deporteer je gemakshalve maar naar andere eilanden veraf. Doen NAVO-landen zoiets? Reguliere lezers van Krapuul weten het antwoord. Het gebeuren verwijst naar Diego Garcia. De Labourregering in het VK onder premier Harold Wilson is in samenwerking met de VS aan het plan begonnen en de Conservatieve premier Edward Heath heeft het voltooid.
Verdediging
Als we – op de eerste plaats politiek links – nu eens de imperialistische ambities laten varen. Als we defensie gebruiken voor datgene waarop het woord duidt: verdediging. Hoe sterk moet de NAVO dan zijn? Laten we het hier beperken tot het Europese deel van de NAVO, omdat de VS onder Trump een onzekere bondgenoot is. En laten we kijken naar een land dat vaak als boeman van de NAVO fungeert: Rusland. Voor een vergelijking tussen de twee verwijs ik naar Fact checking Mark Rutte van Martin Broek op de website Stop Wapenhandel. Hij geeft een vertaald citaat uit een rapport van Greenpeace: “Zelfs zonder het gigantische militaire apparaat van de VS zijn de Europese NAVO-staten duidelijk superieur: hun militaire begroting is hoger dan de Russische staatsbegroting. Ze hebben 1,9 miljoen soldaten, Rusland heeft er slechts 0,5 miljoen ten westen van de Oeral. Ze hebben 6.300 gevechtstanks, Rusland heeft er slechts 2.000. Ze hebben 2.100 gevechtsvliegtuigen, Rusland slechts 1.000. Ze hebben 140 oorlogsschepen, Rusland heeft er maar 30. Bovendien zijn de wapensystemen van de NAVO moderner dan die van Rusland.”
Voldoende kracht
Misschien is Rusland niet de sterkste vijand in potentie, maar is dat China. China ligt echter ver weg, zelfs ten opzichte van de VS, omdat de Grote Oceaan toch echt wel groot is; de afstand van Shanghai naar Los Angeles is ruim 10.000 km (afstand Shanghai – Amsterdam is nog geen 9000 km). Als afstand wordt meegenomen in potentiële bedreiging, ligt Rusland deswege meer voor de hand. Dan nogmaals: hoe sterk moet de NAVO zijn? Als defensieve partij ben je bovendien in het voordeel wegens de bekendheid van het terrein en steun van de eigen bevolking ten opzichte van een mogelijke vijand. De Europese NAVO-landen kunnen het beste een fractie zwakker zijn tegenover Rusland om weliswaar op een adequate defensie te kunnen steunen maar geen onnodige overkill te bezitten. Dit onder de aannames dat we geen imperialisme willen, dat overkill dom is, maar dat we toch een leger nodig achten met voldoende defensieve kracht.
