Bognor boy, de jeugdherinneringen van Peter Marshall heb ik nog net niet helemaal uit en ik weet ook niet of ik er een speciale bespreking aan wijd.
Hij is achttien als hij purser wordt op een cruiseschip dat de hele wereld bevaart. San Francisco bevalt hem zeer, het is 1964 of net 1965 en blijkbaar is het al een hippiestad dan. Maar hij zoekt een jazztent. Hij wordt ergens heen verwezen, waar niemand minder dan Thelonious Monk optreedt! Het valt hem tegen dat er zo weinig mensen in de club zijn.
De meester komt binnen en begint met deze:
‘Round midnight
Het publiek praat er ongegeneerd doorheen en een slap applaus volgt op het eind. Monk gaat door met:
Blue Monk
Nog slapper applaus en ook hierdoorheen geleuter.
Monk slaat het deksel van de piano dicht en loopt weg. Terecht.
– Uitgelichte afbeelding: By Anefo – http://proxy.handle.net/10648/a9d14d48-d0b4-102d-bcf8-003048976d84, CC0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=68283892
