Een voortdurend rondwarende vraag dezer dagen is wat “links” fout gedaan heeft. Dit moet dan verklaren waarom “het volk” ultrarechts tot zeer rechts bevoordeelt bij verkiezingen.
Ja, de PvdA heeft zich verslingerd aan de VVD in het tweede kabinet-Rutte, en GroenLinks was te meegaand ten opzichte van Rutte I toen Wilders er de stekker uit trok. En dit verklaart zeker de verpletterende electorale neergang van 2017. De gecombineerde lijst van dit jaar heeft een aardig deel van het verlies goedgemaakt, maar het is de vraag of dit niet ten koste is gegaan van partijen links van de combinatie: BIJ1, PvdD en SP. Een dergelijke gedecimeerde linkerzijde in het parlement heeft – ik schrijf het niet voor het eerst – repercussies voor extraparlementair links, wat men eventueel radicaal links zou noemen.
Naarmate parlementair links naar rechts opschuift wordt de buitenparlementaire stroming als vanzelf irrelevant of ook rechtser.
Ruim een jaar geleden mochten we bij Krapuul afscheid nemen van twee scribenten die ook een eigen onderkomen hebben en hun verhaal vaak ook nog elders kwijt kunnen. Een kwestie van, jawel, solidariteit. Het tweetal had zichzelf heilig verklaard, een halvegare die met een zwarte en een Palestijnse vlag zwaait en de “boeren”-acties toejuicht want All Cops Are Bastards, mocht niet imbeciel genoemd worden. De zelfverklaarde heiligen worden door de NRC gepresenteerd als extreemlinks omdat ze oproepen doen tegen het regime dat uit de verkiezingen, die ze natuurlijk geboycot hebben, dreigt voort te komen. Gunst, wie brengt u mee voor dat verzet, vraag ik me af, en voor het eerst ben ik blij dat deze lui hier weg zijn.
Het is mild uitgedrukt een misverstand dat het anarchistisch zou zijn om “From the river to the sea” te roepen, en waarom moet het in het Engels? Net als de mededeling dat alle smerissen uit buitenechtelijke relaties voortkomen – want dat roep je in het Engels. Alsmede dat radicale feministen gedood dienen te worden. In het Engels klinkt het minder cru, evenals de vermaning deze of gene te neuken. Het is nou eenmaal jouw taal niet.
De moraal die er uit opstijgt?
Le Monde Libertaire heeft het mee mogen maken dat door het blad uitgegeven boeken op een anarchistisch treffen in Saint-Imier in brand gestoken werden. Ze waren niet goedgekeurd door de dienstdoende gedachtenpolitie.
Het blad zet er dit citaat van Malatesta tegenin:
‘De doctrines die over anarchisme verschijnen zijn onderling uiteenlopend en tegenstrijdig. Vele hebben niets te maken met onze ideeën. Natuurlijk kunnen we anderen niet beletten om een naam te gebruiken die zij kozen. Wat wij wel kunnen doen is ons onderscheiden van hen, die een concept van anarchie hebben dat verschilt van het onze’.
Zo is het niet zelden om anarchisten te ontmoeten die de moraal ontkennen. Maar zij vergeten, schrijft Malatesta, dat naast de bestaande moraal, inclusief de regels door pastoor, dominee en bazen gehuldigd om hun overheersing zeker te stellen, ook andere regels voorkomen, zonder de welke elke vorm van sociaal samenleven onmogelijk zal zijn. Die anarchisten vergeten dat krachtig in opstand komen tegen elke opgelegde regel, niet wil zeggen afzien van alle moraal. Zij vergeten dat op redelijke manier een bestaande moraal bestrijden, meebrengt daar een in theorie en praktijk betere moraal tegenover te zetten. Waar zij dat nalaten eindigen zij door immoreel te worden in de absolute zin van het woord. Dit betekent dat deze mensen zonder gedragsregels, zonder criteria die hen in hun acties leiden, zich passief overgeven aan hun impulsen van het moment’.
‘Terwijl wij de actuele moraalmaatschappij bestrijden, aldus Malatesta, plaatsen wij tegenover de individualistische moraal van de bourgeoisie, zoals de moraal van de competitie en de concurrentie, de moraal van de liefde en van de solidariteit. Bovendien proberen wij instituties op te zetten die beantwoorden aan onze opvatting over gedrag tussen mensen’.
Ontleend aan Libertaire Orde.
Ach, het is eigenlijk helemaal niet nieuw dat anarchisme als allerlei warhoofdigheid met liefst gewelddadige uitstraling zoniet plannen wordt gepresenteerd. Het is zelfs traditie. Welke anarchistische schrijver zal ik deze donkere dag eens raadplegen, Peter Marshall, Ruth Kinna of Ton Lemaire? Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
– Uitgelichte afbeelding geplukt van twitter
