Het Israelische ministerie van Gezondheid heeft voor de eerste keer een rapport opgesteld waarin uit de doeken wordt gedaan dat Israel éind jaren veertig en begin jaren vijftig baby’s van (vooral) Jemenitische immigranten heeft laten verdwijnen, die daarna ter adoptie werden aangeboden aan Ashkenazische adoptie-ouders. Dat meldt de krant Haaretz. Het ministerie weigert het rapport echter te publiceren. Ook de verantwoordelijke minister Nitzan Horowitz van de Meretz-partij weigert vragen over het rapport te beantwoorden. Een reden zou kunnen zijn dat de overheid een compensatieregeling voor de families van kinderen die zijn verdwenen voorbereidt, en dat publicatie van het rapport die regeling zou doorkruisen omdat het de schuld van de Israelische staat zou onthullen.
Het rapport is opgesteld door de voormalige directeur-generaal van het ministerie, prof. Itamar Grotto en twee andere medewerkers van het ministerie. Haaretz heeft het ingezien. Het geeft geen nieuwe details of aantallen, maar stelt wel voor de allereerste keer dat artsen, verpleegsters en andere zorgverleners optraden als tussenpersonen bij het weghalen van de baby’s, die dan – al of niet voor geld – ter adoptie werden aangeboden aan Ashkenazische (westerse) ouders in en ook buiten Israel. De gedachte daarbij was dat Jemenitische (en in mindere mate ook andere joden uit Midden-Oosterse of Noord-Afrikaanse landen) onderontwikkeld waren, en niet goed voor hun kinderen konden zorgen. Op deze manier zouden ze tenminste goede verzorging en een goede opleiding kunnen krijgen. Het paste in de algemene sfeer van de tijd waarin de Ashkenazische Israeli’s zich hoog verheven achtten boven de Mizrachische (oosterse) nieuwkomers, die uitermate racistisch werden behandeld en werden weggestopt in randgemeenten of heel lang moesten verblijven in opvangkampen, de zogenaamde ”ma’aberot”.
Het schandaal van de verdwenen Jemenitische baby’s heeft al jarenlang voor beroering gezorgd. De baby’s verdwenen na een medische behandeling – of direct na de geboorte – spoorloos.De ouders werd verteld dat het kind was overleden, maar er werden geen overlijdenscertificaten uitgedeeld, geen plaatsen aangewezen waar de baby’s waren begraven en ook medische gegevens bleken later vaak te zijn verdwenen. Geschat wordt dat op deze manier mogelijk rond de 5.000 baby’s zijn verdwenen. Er waren protesten (één ervan rond de Jemenitische rabbijn Meshulam in de jaren ’70 kreeg landelijke bekendheid – ook omdat daarbij gevangenisstraffen werden uitgedeeld). Verder waren er niet minder dan drie officiële onderzoekscommissies die zich vanaf de jaren ’90 over de zaak bogen maar nooit uitsluitsel gaven. Kranten schreven over de zaak, maar brachten evenmin opheldering. Alleen de rebelse krant Haolam Hazeh van Uri Avneri en de Mizrachi Shalom Cohen meldde dat het doorgestoken kaart was, maar dat bleef zonder gevolgen.
Het huidige rapport citeert een vrouw die destijds studente en hulpverleenster was, Shoshanna Shacham, in het transit kamp Rosh Ha’ayin: ”we zagen auto’s komen en verpleegsters die de inzittenden baby’s gaven die daarna in hun auto’s verdwenen. Ik zei: wacht, waar brengen ze die naartoe? En zij antwoordden: we verbeteren hun situatie, geven ze aan mensen bij wie ze een betere kans hebben om te overleven. Wij accepteerden dat toen. Maar als de ouders kwamen werd tegen hen gelogen.dat de kinderen waren overleden.” Ook citeert het rapport uit medische artikelen uit die tijd waarin werd beschreven dat Mizrachische en vooral Jemenitische ouders niet hygiënisch te werk gingen en niet goed voor hun kinderen konden zorgen.
– Uitgelichte afbeelding: By Maurice shohet – The Iraqi Jewish archive – taken in Baghdad Iraq in 1959, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=98108278
