De boycot van Israel, auteur Kees Broer,
Aspekt/ CIDI Informatiereeks
Welke ontwikkeling hoop je nog mee te maken in de Nederlandse media?
‘Ik hoop mee te maken dat het NOS Journaal geen smeltende gletsjers meer laat zien. Daarmee bedoel ik, dat ik hoop dat het Journaal stopt met gekleurde en propaganda-achtige berichtgeving over de klimaatverandering. Dat is naast de bevooroordeelde berichtgeving over Israel en de Europese Unie, toch wel één van de vaste thema’s van het NOS Journaal. Ik hoop dat het Journaal weer gewoon echt nieuws gaat brengen.‘Mijn standpunt over klimaatverandering is, dat er inderdaad klimaatverandering optreedt, maar dat de invloed van de mens op die verandering beperkt is. Dat het warmer wordt, zegt helemaal niets. De oorzaak van de opwarming van de aarde is onduidelijk. Dat hele CO2-verhaal zie ik als een manier om ons te dwingen op een andere manier te gaan leven. Met name GroenLinks is daar heel sterk in’.
[…]Met welke man of vrouw zou je ooit een wijntje willen drinken?Ik heb altijd Geert Wilders al willen ontmoeten. Hij is natuurlijk niet makkelijk benaderbaar. Ik wil hem niet interviewen, maar ik zou graag gewoon een keer met hem willen praten en wijntje willen drinken. Dat is gezellig. Ik zou willen weten hoe het is om een leven te leiden met die voortdurende bedreigingen en permanente bewaking. Ik wil de mens Wilders leren kennen, want hij wordt steeds als een stereotype en vaak als een monster afgeschilderd. Maar ik weet van mensen die hem echt kennen, dat dat onterecht is. Anders zou ik hem ook niet willen ontmoeten.. Ik heb ook gehoord dat het een humoristische man is.’
Van wie zijn deze uitspraken? Van Kees Broer. Hij maakte zijn klimaatscepsis en zijn voorkeur voor gezellig wijntjes drinken met Nederlands bekendste racist in juni 2016 bekend in een gesprek met de conservatieve internetkrant Yalta. Kees Broer is bij insiders beter bekend als de blogger Keesje Maduraatje, een blognaam die – ondanks zijn uiterst forse gestalte – vermoedelijk zijn lezers van zijn goede wil en kinderlijke onschuld moet overtuigen. Wat kinderlijkheid, om niet te zeggen kinderachtigheid betreft is dat goed gelukt, qua goede wil en onschuld veel minder. Keesje, die tot 2001 in Duitsland woonde, gaat er prat op dat hij al tien jaar lang ”onderzoek” verricht naar de ”pro-Palestijnse beweging” in Nederland. Dat ”onderzoek” bestaat eruit dat hij regelmatig opduikt bij bijeenkomsten en demonstraties, soms gehuld in een Israelische vlag, hinderlijke en domme vragen stelt die hijzelf ”prikkelend’ noemt, en er vervolgens op zijn blog een tendentieus verslag over schrijft, vol halfware en volledig verzonnen feiten.
Zijn waarheidslievende natuur moge blijken uit een soort portret dat hij – ik meen in 2018 – over mij maakte dat niet minder dan 13 grove onjuistheden bevatte, zodat het niet meer dan een vage schim van de realiteit weergaf. Zo was ik volgens hem lid geweest van de orthodox joodse gemeente in Den Haag (wat onzin is), op mijn 32e nog Conservatoriumstudent (wat ik toen al meer dan vier jaar niet meer was). Ik zou uit de ”Werkgroep Israel” zijn gestapt (terwijl ik in werkelijkheid op instigatie van Ronny Naftaniel zonder dat het mij meegedeeld was uit het bestuur en de Werkgroep was gezet, omdat ik samen met twee anderen een gesprek had gehad met twee afgevaardigden van de PLO.
Volgens Keesje werden die twee later door de Israelische Mossad vermoord, omdat ze lid waren van de ‘Zwarte September’. In werkelijkheid waren ze voor een dialoog met Israel en werden ze om die reden door een dissidente Palestijnse groep, de groep van Abu Nidal, uit de weg geruimd). Jaren later zou ik volgens Keesje uit de Liberaal Joodse Gemeente Amsterdam zijn verwijderd (ik stapte zelf boos op omdat een klacht van mij over absurde verwijten van het bestuur niet naar behoren werd afgehandeld). Een paar jaar later mocht ik, ”nadat ik excuses gemaakt had”, weer terug komen. (In werkelijkheid werd ik door een nieuwe voorzitter overgehaald om weer lid te worden). Het zijn maar een paar van de door hem genoemde ”feiten”, maar het geeft een idee van Keesjes zorgvuldigheid, kennis van zaken en waarheidslievendheid.
Keesje wist indertijd in het Joods-Marokkaanse Netwerk in Amsterdam terecht te komen, waar zijn genuanceerde ”onderzoek” ertoe leidde dat hij al snel alom werd uitgekotst en vervolgens bij de opvolger ervan, het JMNA werd geweerd. Wat niet wegnam dat hij één van de deelnemers, penningmeester Karima Belhadj, bleef zwartmaken en op zijn blog van ‘´verduistering´´bleef beschuldigen. Dat werd één van de redenen dat zij haar baan bij de ING kwijtraakte. (Ze werd later door de gemeente Amsterdam van alle blaam gezuiverd). Nog weer later was hij één van de mensen die de – eveneens Marokkaanse – Houda Stitou bij haar werkgever, de KLM, verdacht maakte nadat ze aan een actie had deelgenomen. Dat betekende dat Houda eveneens naar ander werk moest gaan uitzien. Keesje deed zijn best, maar dit keer had hij geen succes. Houda heeft haar baan nog steeds (ook al schrijft Keesje dat ze naar iets anders moest uitzien). Deze abjecte gluiperigheid (en zijn valse en uit verdachtmakingen bestaande berichtgeving) maakten dat hem bij bijeenkomsten waar hij zijn ”onderzoek” wil verrichten al jaren gewoonlijk de toegang wordt ontzegd. Keesje wijt dat steevast met geveinsde onschuld aan het feit dat pro-Palestijnse groepen ”ondemocratisch” zijn en ”andersdenkenden” niet tolereren.
Kenner
Wat is de aanleiding tot dit stukje? Dat is dat deze verstokte leugenaar, nitwit en achterbakse kwaadspreker nu door onze nationale Israellobby, het CIDI, is uitgenodigd om een boek te maken over BDS, de Palestijnse grassroots beweging voor de boycot van Israel. Het is al het tweede boek in opdracht van het CIDI van deze figuur, die zichzelf in de inleiding met kenmerkende bescheidenheid ”een kenner van de pro-Palestijnse beweging in Nederland” noemt. Als het eerste boek, dat ik niet heb gelezen (over 50 jaar Palestina Komitee) van hetzelfde kaliber is als het huidige,”De boycot van Israël”, maakt het Centrum Informatie Documentatie Israel (CIDI) zichzelf ronduit belachelijk. Het maakt alleen al met dit boek de bijnaam Centrum Indoctrinatie en Desinformatie Israel, die ik ooit bedacht, meer waar dan ik voor mogelijk had gehouden.
Keesje meldt dat BDS in 2005 door een groot aantal Palestijnse organisaties is opgericht. Geen moeilijke conclusie, simpelweg een kwestie van het overschrijven van de website van de Internationale BDS-beweging. Zodoende noteert hij ook dat BDS drie elementen omvat: 1) het boycotten van Israelische producten of culturele/wetenschappelijke uitingen, 2) het terugtrekken van investeringen in Israelische ondernemingen (desinvestment) en 3) het opleggen van sancties (door staten of internationale lichamen). Deze methoden worden ingezet om 1) een einde te maken aan de bezetting en kolonisatie van alle Arabische gebieden (Westoever, Gaza, Jeruzalem en de Golan) en het afbreken van ”de Muur”, 2) erkenning van het recht op volledig gelijkheid van de Palestijns-Arabische inwoners van Israel, en 3) het respecteren, beschermen en bevorderen van de rechten van Palestijnse vluchtelingen om terug te keren naar hun huizen en bezittingen zoals aangemerkt in VN-resolutie 194.
Eigenlijk is dit bijna alles wat er over BDS te zeggen valt. Je zou dat nog wat kunnen aanvullen met verhalen over de successen en de mislukkingen en een discussie over de vele landen die wetten hebben aangenomen tegen BDS omdat BDS antisemitisch zou zijn. Die landen gaan daarmee voorbij aan het feit dat BDS gericht is tegen Israel en niet tegen joden. En dat het verbieden van boycots in strijd is met het recht op vrije keuze en op vrije meningsuiting. Maar dat doet Keesje dus allemaal niet. Keesje schept vooral verwarring. Om te beginnen rekent hij de vele organisaties die voor een twee-statenoplossing zeggen te zijn en niet voor BDS, maar wel degelijk voor een boycot van producten uit de nederzettingen in bezet gebied (The Rights Forum bijvoorbeeld, of Een Ander Joods Geluid), meteen ook maar tot BDS. Eigenlijk veegt hij alles wat pro-Palestina is op een grote hoop. Vervolgens beweert hij dat de BDS-beweging ten onrechte opkomt voor de Palestijnse Arabieren in Israel. Die hebben volgens hem gelijke rechten. Immers ze mogen stemmen en er zit zelfs een Palestijnse rechter in het hooggerechtshof. (Hij zou eens op de website van de burgerrechtenbeweging ACRI moeten kijken, of op mijn blog). Vervolgens pretendeert hij dat Hamas en de Palestijnse Autoriteit ook een rol spelen in BDS, wat het moeilijk maakt om tot één politiek te komen. Waarmee hij blijk geeft niet te hebben begrepen dat het hier gaat om een grassroots beweging, d.w.z. een beweging van de Palestijnse ”civil society” die in de meeste gevallen volstrekt niet op één lijn zit met hetzij Hamas of Abbas en zelfs lak heeft aan de machthebbers. En tenslotte twijfelt hij eraan of BDS ooit haar doelen zal kunnen bereiken, doordat het bijvoorbeeld alleen maar met met ”langetermijndoelen” komt. Waarmee hij op opzienbarende wijze doel en middelen door elkaar haalt. BDS stelt helemaal geen doelen, het is uitsluitend een middel. Een manier om een einde te maken aan tientallen jaren onrecht. Het draagt echter – bewust – in geen enkel opzicht pasklare oplossingen aan voor hoe Israel/Palestina er in de toekomst uit moet gaan zien.
Kul
Zo heeft Keesje dus ook niet begrepen dat BDS er niet op uit is om Israel op te heffen en alle joden het land uit te werken, maar alleen om het karakter aan te pakken van een staat die alleen ”exclusief” van en voor joden is. Dat Israel een apartheidsstaat is wijst hij intussen af en dat dat in rapporten van Human Rights Watch en B’tselem uitgebreid is toegelicht, laat hij buiten beschouwing. Volgens hem wordt de term apartheid door pro-Palestijnen alleen in stelling gebracht om aan te dikken ”dat het heel erg is” en in de hoop andere internationale activisten te mobiliseren. Maar de beschuldiging tegenspreken is volgens hem af te raden. ”Want als je het gaat tegenspreken valt opnieuw het woord apartheid” en dat zou bij de ”oppervlakkige toeschouwer in het onderbewuste de termen Israel en apartheid met elkaar in verbinding kunnen brengen”.
Zo mogelijk nog grotere kul is zijn reactie op het verwijt dat Israel kolonialistisch is. Dat zou indertijd door Yasser Arafat zijn bedacht, omdat dat toen met de vrijheidsstrijd van Angola, Mozambique en Tunesië en Algerije in de mode was. Hij klaagt dat de term ook nog vertaalproblemen oplevert, ”want hoe moet je settler-colonialism vertalen?” Als ”kolonisten kolonialisme”? Het is duidelijk dat de term hem niets zegt. De eminente kenner van de pro-Palestijnse beweging kent blijkbaar de uitgebreide literatuur niet, waarin wordt beschreven dat de Israelische maatschappij een patroon vertoont van settler colonialism zoals dat indertijd in de VS, Australië en Nieuw Zeeland ervoor zorgde dat de plaats van de oorspronkelijke bewoners geleidelijk vrijwel volledig werd ingenomen door de nieuwkomers. Nederzettings-kolonialisme is wellicht een goede vertaling. Of kolonisatie-kolonialisme. Misschien is het artikel ”Settler Colonialism and the Elimination of the Native” van Patrick Wolfe een goede binnenkomer voor Keesje. We mogen – al met al – concluderen dat het CIDI met dit boek, waarvoor Keesje overigens niet één enkele goed in de materie ingevoerde persoon heeft kunnen spreken (hoe zou dat komen?), opnieuw een volwaardig prul aan zijn verzameling van CIDI- boeken heeft toegevoegd. Een boek dat geen duidelijkheid schept, maar alleen een grote hoeveelheid mist verspreidt en tal van onnodige vragen stelt. Het is me de collectie wel: twee werkjes van pro-Palestijnen ‘expert’ Keesje, een absoluut onzinnig boek over Hamas van het vroegere Kamerlid van de PVV Kortenoeven, tendentieuze en onvolledige lesboekjes voor scholieren waar mijn collega-blogger Jan Vervoort meer van weet, en een flutboek van Els van Diggele over de zogenaamd bevooroordeelde Nederlandse pers, om een paar parels te noemen. CIDI directeur Hanna Luden en haar kersverse ”stafmedewerkers” (Luuk Smit, Jos Hummelen en Joshua Friedmann) zetten zichzelf te kijk als onbenullen en beunhazen. Niet best, lijkt me, als je voorgeeft een ”informatie-instituut” te zijn.
- Ook verschenen bij Abu Pessoptimist
