Begin jaren negentig werd het dan toch eens echt tijd om van kamers af te gaan en een zelfstandige woning te zoeken. Ik had me weliswaar ingeschreven bij een woningcorporatie, maar ook op het éénkamerappartement, een zogenaamde HAT-woning (Huisvesting Alleenstaanden en Tweepersoonshuishoudens), dat ik uiteindelijk toegewezen kreeg heb ik nog drie jaar moeten wachten. In de tussentijd had ik nog een klein jaar op een ruime, maar tochtige zolderverdieping van een jaren dertighuis gewoond. Godzijdank was het een zachte winter in 1994, want ik kon het licht door de diverse kieren in het dak zien en die ene radiator kreeg de ruimte maar met moeite warm.
Maar ook toen was het dus al moeilijk voor alleenstaanden en zelfs tweepersoonshuishoudens met niet zo’n heel groot inkomen (ik zat op het minimumloon toen) om zich een enigszins normale woning te kunnen veroorloven. Die zolderverdieping kostte destijds iets van 450 gulden, omgerekend 205 euro. Als je met een inflatie van 70% rekent over die jaren (ik heb dat eens opgezocht, het ligt in die orde van grootte) kom je op iets van 350 euro uit. De HAT-woning kostte ergens tussen de 500 en 550 gulden per maand.
Ik hoef u niet te vertellen dat je voor 350 euro tegenwoordig misschien een bezemkast kunt huren, maar meer ook niet.
26 jaar later woon ik nog steeds in diezelfde HAT-woning. Omdat het er een van een woningcorporatie is, blijkt de huur ervan redelijk de inflatie gevolgd te hebben. Ik betaal tegenwoordig rond de 450 euro per maand, wat iets hoger is dan de 425 euro waarop ik uit zou komen bij het aangenomen inflatiepercentage. Waarom ik er nog steeds woon is een combinatie van exploderende huizenprijzen in de late jaren negentig, net toen ik een redelijker inkomen begon te krijgen, en bewuste belissingen die ik later zelf genomen heb waardoor mijn inkomen een tijdje weer wat lager was.
Honderd jaar geleden had men zich al gerealiseerd dat je een elementaire levensbehoefte als wonen niet uitsluitend aan de markt moet overlaten, als je althans geen leger van daklozen dan wel in ellendige woonomstandigheden verkerende mensen wilt hebben. Daarvoor werden de woningcorporaties opgericht, en dat is de reden waarom mijn huidige woning nog steeds zeer goed betaalbaar is. Een woning als deze kost op de vrije markt rond de 700 euro per maand in een stad als Eindhoven.
20 jaar overwegend rechts beleid heeft zijn sporen nagelaten. Eind jaren negentig werden alle woningcorporaties geprivatiseerd, want De Markt zou alle problemen wel automatisch oplossen, nietwaar? Grote delen van de sociale woningvoorraad werden verkocht, en in 2013 werd door het kabinet Rutte II bovendien de uiterst schadelijke verhuurdersheffing ingevoerd, die de mogelijkheden voor woningcorporaties te investeren in nieuwe woningen ernstig heeft beperkt.
Het gevolg is dat iemand als ik, die tot zijn lichte verbazing sinds enige tijd toch een enigszins bovenmodaal inkomen heeft weten te verwerven, tot zijn nog veel grotere verbazing nog steeds geen kant uit kan op de woningmarkt. Vooral nu ik net boven de inkomensgrens voor sociale huurwoningen uitgepiept ben. Op zichzelf woon ik trouwens niet zo slecht, ik ben hier niet ongelukkig, maar het is idioot dat ik hier vast zit. Voordat ik mijn huidige baan had, vormde het ook een beperking op mijn mogelijkheden ander werk te vinden. Immers, een baan moest zich wel op beforensbare afstand van Eindhoven bevinden, wilde ik niet in een kamer van 20 vierkante meter moeten gaan wonen.
Maar, voor de VVD is dit allemaal nog niet genoeg. Eigenlijk moeten al die paupers uit de stad opflikkeren, als het tenminste aan VVD’ers als Anne Mulder in Den Haag ligt.
“Mulder: ‘Die norm van dertig procent [sociale woningbouw; red.] helpt niet. De woningbouw komt alsnog niet van de grond. Bovendien zijn er meer groepen die in de stad willen wonen, zoals de mensen met een middeninkomen. Wij willen juist hen aan de stad binden.’” (Omroep West)
Wat het dan wel oplost zegt hij er niet bij. Wel wil hij fijne middeninkomens in de stad, en die minima moeten dan blijkbaar maar de zee in. “Middeninkomens”. Uhuh. Hier in Eindhoven wordt ook veel gebouwd. Het begint bij 800 euro en gaat door tot 1200, dat is dan ook nog zogenaamd middenhuur. Ik weet niet hoe u leeft, maar ik kan dat in mijn eentje niet betalen. Verder komt er veel luxueuze hoogbouw, waar u een appartement kunt kopen als u nog ergens een half miljoen heeft rondslingeren.
Als het aan VVD’ers als Anne Mulder ligt gaan we hier bij voorkeur de richting van de San Francisco Bay Area op, waar fulltime werkende mensen in tentenkampen of auto’s moeten leven, vanwege de volkomen krankzinnige huizenprijzen daar.
Maar vooral tegen de buitenlanders, tegen links en vóór Rutte blijven stemmen mensen. Dan komt dit allemaal weer helemaal goed.
(Afbeelding: Het Nieuwe Instituut – Architecture Collection, No restrictions, via Wikimedia Commons. Woningbouw Spaarndammerplantsoen, Amsterdam, 1917)
