Afscheid nemen van Charlie Watts kan natuurlijk maar op één manier: met de songs van de band waarvan hij bijna 60 jaar lang deel uitmaakte. Hieronder de keuzes van redacteuren, medewerkers, vrienden en familieleden.
De keuze van Arnold. Tekst geschreven door Jagger, na het lezen van “De meester en Margarita”. De beruchtste uitvoering is die tijdens het festival in Altamont, december 1969. Hier te zien. Er staan een aantal prima liveversies op Youtube, maar de originele studioversie op Beggar’s Banquet blijft de beste:
Laurent’s favoriet. Opgenomen in 1978, maar pas in 1981 op de plaat verschenen. Niet één van Jagger’s beste teksten, maar Keith was zijn gevoel voor een goede riff nog niet kwijt. Charlie als metronoom.
Paint It, Black, de keuze van Peter Storm en Joke Kaviaar. Een van de weinige rocksongs waarin de sitar effectief gebruikt wordt, met dank aan Brian Jones. Eén van Jagger’s beste teksten, over een man wiens vrouw/vriendin onverwacht overleden is: I see the girls walk by, dressed in their summer clothes/I have to turn my head, until my darkness goes. Naar het schijnt mede geïnspireerd door James Joyce’s Ulysses.
Tumblin’ Dice, de keuze van Joos. Afkomstig van Exile on Main Street, imho het beste album van de Stones, want het meest rauwe. Ook volgens Keith het beste album van de band. Een uitstekend artikel over de wijze waarop Exile tot stand kwam kun je lezen bij de Guardian.
Tot slot Gimme Shelter, de keuze van Gabriëlle en schrijver dezes (great minds think alike). Volgens Jagger “…a kind of end-of-the-world song, really. It’s apocalypse; the whole record’s like that”. Het is één van de donkerste en meest dreigende songs uit de muziekgeschiedenis, in hoge mate geïnspireerd door de oorlog in Vietnam en het apocalyptische gevoel dat eind jaren ’60/begin jaren ’70 dominant zou worden binnen de counter culture.
Uitgelichte afbeelding: Door Patrick Baumbach – created by Patrick Baumbach originally upladed on de.wiki, Publiek domein, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=1153501
