De huidige situatie in Cuba begon in de nacht van 10 juli met berichten over spontane protesten in de stad Palma Soriano, in de provincie Santiago de Cuba. Mensen liepen met potten en pannen door de straten en protesteerden in een Cacerolazo. Er is al een tijd lang sprake van stroomuitval, voedseltekorten en van tijd tot tijd steekt een gezondheidscrisis de kop op.
Nu het aantal corona-infecties en de daarmee verbonden sterfgevallen sinds begin dit jaar stijgen, verschijnen er op internet berichten over wanhopige mensen die verstoken van enige hulp, thuis achterblijven om te sterven door een gebrek aan essentiële middelen in de ziekenhuizen. De bevolking van Cuba was in staat elkaar en de buitenwereld te informeren over het gebrek aan toegang tot voedsel en medicijnen, dat zij in lange wachtrijen stonden voor minimale en te dure goederen en langtijdig geïsoleerd zijn door het onvermogen van de staat om de samenkomende crisissen het hoofd te bieden. In de ochtend van de 11de juli verspreidde een golf van protesten zich over het gehele eiland, waarmee deze volksopstand de meest significante in decennia is.
Deze grote crisis waarmee het Cubaanse volk zich geconfronteerd ziet, wordt steeds groter. Deze is niet alleen het gevolg van de overheersing door de staat, maar ook van die andere imperialistische en antagonistische staten. Dit is vooral goed te zien als men kijkt naar het steeds sterkere embargo van de Verenigde Staten (VS), met nieuwe beperkingen op transacties, en de roep voor een ‘humanitaire interventie’. Deze overheersing over de bevolking is de daadwerkelijke nalatenschap van staten – wereldwijd en in het bijzonder in Cuba.
Als anarchisten hopen wij dat elke opstand zich ontwikkelt tot een revolutionaire kracht die de definitieve bevrijding van klasse-uitbuiting en staatsoverheersing biedt. Vanwege de autoritaire wortels van de Cubaanse staat en de systematische coöptatie van bijna elke vorm van oppositie door de regering van de VS, is het bouwen aan een autonome beweging echter een grote uitdaging.
Wat betreft de huidige sociale en humanitaire crisis is het nog te vroeg om voorspellingen te doen over het verdere verloop. Toch moeten we erkennen dat, als de volksopstand in Cuba doorzet en zich ontwikkeld tot een meer algemene opstand, de Cubaanse staat en de Communistische Partij wel eens hun laatste fase in zouden kunnen gaan. We hebben de indruk dat zich in de bevolking een kracht begint te ontwikkelen die de capaciteit heeft om diens eigen autonomie te verdedigen. Toch we vrezen ook voor de repressie van de Cubaanse staat en de mogelijke coöptatie van de volksbewegingen door de rechtse oppositie – beide zijn al begonnen.
In Miami was er op 13 juli bijvoorbeeld de blokkade van een grote snelweg, waarbij Cubaanse diaspora een militaire interventie door de VS eiste. Voor ons komt daarmee de vraag op wat een regimewissel de Cubaanse bevolking, en in het bijzonder de arbeidersklasse, zal opleveren. Kijkend naar de afwezigheid van zelfgeorganiseerde organisaties in de bevolking, moeten we er vanuit gaan dat hun strijd en de huidige situatie vooral kansen bieden voor de kapitalistische klasse en rechtse belangen.
Desondanks achten we het niet onwaarschijnlijk dat als het regime verslagen wordt:
- de Cubaanse bevolking – en in het bijzonder de werkende klasse – zichzelf als een vastberaden sociale acteur ziet, in staat om de sociale macht de hanteren – iets dat de afgelopen 60 jaar slechts spaarzaam door de generaties in Cuba ervaren is;
- het huidige regime hoogstwaarschijnlijk vervangen zal worden door een nieuw neoliberaal en koloniaal politiek bestuur onder het mom van “democratische” retoriek. De Cubaanse uitgebuite klassen zullen hierbij echter, hoe paradoxaal dit ook zijn moge, meer ruimte krijgen om zich te organiseren en het broodnodige klassenbewustzijn te ontwikkelen waarmee authentieke revolutionair tendensen en praktijk de mogelijkheid hebben te groeien. We zijn ons er echter ook bewust van, dat dit mogelijkerwijs allemaal zal gebeuren in een klimaat waarbij de positieve sociale ontwikkelingen die met de Cubaanse Revolutie (1959) werden geïntroduceerd, afgeschaft worden of afkalven. En natuurlijk levert de werkende klasse daarbij wederom de heroïsche strijd tegen een onderdrukkende regime en zal zij daarna daar ook de zwaarste tol voor betalen.
Dit wetende, zijn we ons er bewust van, dat de weg voorwaarts geen gemakkelijke is. We sturen onze liefde en internationale solidariteit naar de Cubaanse bevolking. We eisen vrijheid voor iedereen die tijdens de protesten is gearresteerd, aansprakelijkheid voor de mishandelingen en moordgevallen, het herstellen van de internetverbinding en een einde aan de genocidale [economische] blokkades. Onze hoop ligt bij jullie, en we begroeten elke poging tot sociale populaire macht, elke rebellie, elke opstand en elk protest voor sociale bevrijding.
¡Arriba les que luchan! ❤️?✊?
- Door Black Rose Anarchist Federation / Rosa Negra Federaçión Anarquista Miami, vertaling door Tommy Ryan
- Zie ook bij It’s going down en Crimethinc
- Uitgelichte afbeelding ontleend aan Crimethinc
