Jan Akkerman leerde ik het eerst kennen via Focus waar ik op de prille leeftijd van 10 jaar mee geconfronteerd werd door mijn oudere broer. Een aantal jaren later – ik zal iets van 14 geweest zijn – vond ik de LP Brainbox – door Brainbox – van Jan Akkermans voormalige band in een platenzaak helemaal in Sittard. Dit was zo’n tien kilometer verwijderd van het dorp Beek waar ik destijds woonde. Maar er waren slechts enkele platenzaken in een cirkel van circa 15 kilometer om zo’n dorp waarvan je wist dat ze interessante platen konden hebben, als je niet in de gangbare commerciële zeut die ook in die jaren bestond geïnteresseerd was.
Ik weet nog dat ik er met mijn broer de LP ging beluisteren via een hoofdtelefoon, zoals dat destijds ging, en dat ik volgens mijn broer na de eerste seconden vroeg OF HET WAT ZACHTER KON. Ik was destijds nog niet gewend aan de hoge volumes waarop men dergelijke muziek placht te luisteren en tevens wist ik niet dat je met een hoofdtelefoon op de neiging hebt veel harder te praten. Als elektrisch gitarist diverse jaren later vond ik mij overigens af en toe aan de ontvangende kant van die vraag (Alhoewel ik toch echt wel meeval wat dat betreft, het zijn gewoon zeikerds!).
Een van de beste nummers van dit album was Dark Rose naar mijn mening:
Twee iconische kwaliteiten van Jan Akkerman komen in dit nummer voorbij, maar de ene is veel bekender dan de andere
Er is natuurlijk Akkermans solo, die weliswaar enigszins normaal begint, maar vervolgens een spervuur aan noten genereert dat absoluut ongekend was in die tijd. Trouwens, ook nu doet echt niet elke gitarist dat zomaar na. Het werd ook gespeeld met een gortdroog geluid, dus je hoort echt elk nootje glashelder. En nog steeds begrijp je ook als ervaren gitarist, die ik toch wel ben, niet helemaal hoe hij het deed.
Maar er is vooral ook de ritmepartij, prachtig klinkend op zijn Gretsch White Falcon (niet op de foto, dat is een Gibson), met een enigszins hol geluid dat het doet leven. Het is dan ook een gitaar met een holle kast. Overigens is het echt mooi hoe zijn vader, toch slechts een handelaar in oud ijzer en lompen te Amsterdam, het voor elkaar kreeg en vooral ook bereid was een pe-per-du-re gitaar als een Gretsch voor zijn zoon te kopen. In de jaren tachtig zag ik bijvoorbeeld eens een tweedehands Gretsch voor nog steeds 3000 gulden te koop staan, zo duur waren die gitaren. De huidige generatie Gretsches die je vaak in de winkel ziet zijn slechts mid-price versies, het merk is nu ook eigendom van Fender. Zijn vader moet geweten hebben wat voor een talent hij in huis had met zijn zoon, om een dergelijke uitgave te willen doen. Jan Akkerman ontdekte trouwens pas vele jaren na zijn vaders dood dat die zelf ooit ook gitaar gespeeld had.
Ritmisch is de begeleiding in Dark Rose re-te-strak. De – inmiddels overleden – muziekjournalist Roberto Palombit schreef eens dat Jan Akkerman vooral de beste slaggitarist ter wereld was. Een onderbelichte kwaliteit inderdaad, en functioneel in de meeste bands eigenlijk een veel belangrijkere, omdat dat is wat je 80% van de tijd doet. Ja ok, misschien niet als je Jan Akkerman bent. Hij speelt dat doorgaans bovendien op een manier met zijn duim die ik nooit doorgrond heb, met een stevige tik op de snaren/elementen op de afterbeat, wat een geweldig drijvend ritmisch geluid geeft. Het klinkt fantastisch.
In dit nummer is het overigens geen slagpartij, maar een snel tokkelpatroon dat het hele nummer voortstuwt. Dat superstrakke ritme is een van Akkermans sterkste punten, ook als hij soleert. Ik geloof dat het Charlie Parker was die zei dat een ritmische fout altijd erger is dan een melodische, en op ritmische fouten of onnauwkeurigheden heb ik Jan Akkerman dan ook nooit kunnen betrappen.
Kaz Lux zong intussen op onnederlands hoog bluesniveau in dit nummer, maar hij is van origine dan ook geen pure Nederlander, zijn vader was Pools.
Hier het achtergrondverhaal van Kaz Lux, die nog steeds getrouwd blijkt met de inspiratie van dit nummer:
(Afbeelding: screenshot live optreden op Youtube)
