Kunnen we dat hier in Neederland ook, wat ze in Glasgow deden afgelopen donderdag, 13 mei? Enkele honderden mensen blokkeerden daar in Kenmure street, Pollokshields, een bus van ‘Immigration Enforcement’ waarin twee Indiase mannen waren opgesloten. De twee zouden worden weggevoerd met hun deportatie als doel. De immigratiedienst had daarvoor wel een bijzonder ongelukkige dag uitgekozen: die van de eerste dag van het Suikerfeest.
Het begon ermee dat iemand die bus zag staan en een bericht op Facebook plaatste. In zeer korte tijd verspreidde het nieuws van de inval en de arrestaties zich in de wijk. De eerste mensen die aan kwamen gingen voor de bus zitten. Een man ging er zelfs onder liggen, waardoor de bus niet meer kon wegrijden. Zelf zegt hij erover: “I was just buying time”. En dat lukte. Buurtbewoners stroomden toe.
De gebeurtenissen in Glasgow deden denken aan acties ondernomen in Londen in 2015.
East Street market in Walworth, 21 juni: Al vijf opeenvolgende dagen waren er razzia’s van de immigratiedienst geweest op een markt en de vijfde dag kwamen ze er niet meer mee weg. Terwijl ze met een arrestant in een busje waren gedoken, werden barricades opgeworpen om de bus blokkeren, de banden lek gesneden en de bus bekogeld met rot fruit en eieren van de markt. Ook daar kwamen toen heel veel mensen op af. Riot cops werden erbij gehaald om de immigratiedienst te ontzetten. Ze werden onthaald op flessen, stenen en wat er verder voor handen was. En ook daar slaagde de menigte erin de arrestant, plus een tweede die bij de actie was opgepakt, te bevrijden. Barricades hielden de Engelse ME op afstand. Victory!
Chapman Street, Shadwell, East London, 22 juli 2015: Ditmaal kwam de immigratiedienst vergezeld van pers even laten zien dat ze stevig optraden. Opnieuw ging het niet van een leien dakje. Autobanden werden lek gesneden, en de deportatie-officieren werden vanaf een hoog gebouw met eieren bekogeld. Smeris erbij en helaas volgens het bericht twee mensen opgepakt. Het verhaal vertelt niet hoe het met die twee arrestanten is afgelopen, maar de kern van het verhaal is: verzet is mogelijk, en het kan succesvol zijn. Het voert ook druk op. Het laat zien: je kunt niet zomaar even mensen komen oppakken om ze te deporteren.
Er zit natuurlijk heel wat tijd tussen deze verzetsdaden uit 2015 en die van afgelopen donderdag, maar ze hebben een ding gemeen: ze gebeuren in wijken met een hechte gemeenschap, waar mensen elkaar goed kennen en elkaar ook razendsnel waarschuwen. Als een kleine groep vast zorgt dat de bus niet weg kan, is er tijd om te mobiliseren. Dan heeft die immigratiedienst het nakijken. In 2015 ging het om invallen op een markt en in winkels, waar vermoed werd dat mensen ‘illegaal’ aan het werk waren. In Glasgow ging het om woninginvallen. Nu zijn ze daar in het VK ook nog zo aardig om in zeer herkenbare bussen aan te komen rijden waardoor iedereen meteen weet wat er aan de hand is: dit is geen gewone inval, dit is een ‘deportation raid’.
Terug naar Glasgow. Terwijl de menigte groeide, werd er politie bij geroepen. Op de beelden zie je de bus met daaromheen een dikke linie politie. Daaromheen zit en staat een menigte en roept: “Refugees are welcome here!” Dit ging niet alleen om de ruwe verstoring van het Suikerfeest. Dit is een gemeenschap die het niet pikt. Maar vooral ook: een gemeenschap die al lang en breed goed georganiseerd is rond en met vluchtelingen en ook actie onderneemt. Het is dus geen toeval. Mensen weten elkaar razendsnel te bereiken via chatdiensten en sociale media, waar groepen als het Anti Raids Network en No Eviction Network op zitten. *
Wat kunnen we hier nu van leren en overnemen in Neederland, polderland bij uitstek? Wat kunnen we hier doen, waar de IND of de DT&V niet met herkenbare busjes binnenvallen en de misdadige taak van de arrestaties bij de niet als zodanig herkenbare vreemdelingenpolitie wordt neergelegd? Wat kunnen we hier doen, in een land waar vluchtelingen zo onzichtbaar mogelijk worden gemaakt, waar afgewezen vluchtelingen vaak heel ver weg van alles en iedereen worden ‘opgevangen’ in de ‘vertreklocatie’ in Ter Apel of in een van de vele ‘gezinslocaties’ om vervolgens daar in het geniep met invallen te worden weggevoerd? Afgelegen als het allemaal is, je bent er maar moeilijk op tijd bij. Toch is er maar een klein groepje voor nodig om tijd te winnen. En: het kan toch niet anders of zulke invallen vinden hier ook plaats in buurten waar veel migranten wonen en werken? En ja, ook daar zijn zij vaak onzichtbaar. Wie geen papieren heeft, kijkt wel uit. Maar wat maakt dan het verschil? In Glasgow en Londen slagen mensen er toch in zich te verenigen. Mensen kennen elkaar. Het is lokale organisatie. Communicatiekanalen opbouwen. In Londen zoeken ze zelfs uit waar en wanneer die razzia’s zoal plaatsvinden. Dan weet je waar je op moet letten.
Vol inzetten op het voorkomen en hinderen van invallen dus. En als het al gebeurd is, ze niet laten wegrijden met hun arrestanten. Verzet voorbereiden. Afspraken maken. Plannen. Laten we om ons heen kijken en zien of we dit in onze eigen buurt, gemeente, regio ook kunnen doen. En laten we landelijke netwerken opbouwen die ervaringen en informatie delen. Want: arrestaties voorkomen is deportaties voorkomen. Het is een kwestie van grenzen slechten, niet alleen die herkenbare om de staten heen, maar ook die tussen mensen. Als we dat kunnen, dan kan ‘Glasgow’ ook in Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Utrecht of willekeurig welke andere plaats en ja, misschien zelfs in het geïsoleerde Ter Apel of in een van de gezinslocaties.
Joke Kaviaar, 15 mei 2021
De website van Anti Raids Network:
http://antiraids.net/ waaraan de uitgelichte afbeelding ontleend is
