Wat zeg ik, een week? Doe maar een jaar… Maar laat ik niet uit de hoogte doen, en op arrogante toon uitleggen Wat Cultuur Nu Eigenlijk Precies IS. Je inzicht in cultuur van woensdag verbaast me helaas niks.
Kijk, Hugo: natuur is waar we ons NIET mee bemoeien. Dus iets anders dan musea, theaters, romans (ik lees ze niet meer, geen tijd, maar vroeger…) films, geschiedenis, gebouwen, muziek, ballet, taal, eten, boeken, mode, schoenen…
Jaja, het is me wat. Muziek betekent voor veel mensen verreweg het meest positieve in hun leven. Mij heeft het in treurige jaren (breek me de bek niet open) overeind gehouden. Of het nou gaat om Bach, beat en blues of om rhythm en rap – ik kan er geen dag buiten (PS: als ik het niet kan meefluiten is het geen muziek). Toen ik als 12-jarige door een tante onwetend werd meegesleept naar het Concertgebouw voor de Matthäus-passion van vier uur lang, was het of de hemel kortstondig open stond. Nee, ik ben niet elitair. Ik was toen volkomen onschuldig en kende het E-woord nog niet eens. En mijn moeder werd later alleenstaand.
Wat jij doet en wilt en bepaalt, Hugo – ik kan het maar niet meefluiten. Sterker nog: ik wil het niet meefluiten. Nog sterker: ik kanker en vit erop, zeur en klaag erover.
O ja: er is onder cultuur ook veel rotzooi. Wie dat uitmaakt? Dat maakt iedereen lekker zelf uit… en niet jij, Hugo. Laat die bloody musea dus opengaan, hoeveel onzin daar soms ook te zien is! Concerten, theaters: kom op!
De dag dat jij je kijk-mij-es hanepootschoenen wegdoet – ik kan niet wachten. Dan gaat de hemel nog één keer op een kiertje. Misschien floep ik er dan stiekum in… wat kan jou dat schelen.
