Het jongste nummer van het Nieuw Israelietisch Weekblad (NIW) is interessante lectuur. Niet zozeer door wat de redactie geschreven heeft echter – die loopt namelijk stevig achter de feiten aan. Bart Schut schreef – alsnog – een opsomming van wat er door andere media op het gebied van antisemitisme boven water is gebracht over de partij van Baudet. En hoofdredactrice Esther Voet plaatste een stukje waarin ze zich verweert tegen de Volkskrant, dat nog eens pijnlijk duidelijk maakte dat het NIW Baudet aan de borst koesterde en pas heel laat en nogal dubbelzinnig tegen hem stelling nam. Nee, wat interessant is zijn twee columns. Eén van Eddo Verdoner, en één van Frits Barend.
Om met Verdoner te beginnen, de huidige ”leider” van joods Nederland (hij is voorzitter van het overkoepelende Centraal Joods Overleg), is boos dat zijn partij, de PvdA (en ook alle alle linkse partijen plus PvdD en DENK in de Tweede Kamer) niet lang geleden tegen een motie stemden van de PVVer De Roon. Daarin werden de ”dankzij Trump” bereikte ”Abraham-akkoorden” tussen Israel, de Emiraten en Bahrein toegejuicht als bijdrage aan vrede. Volgens Verdoner was dat tegenstemmen ”een politieke blunder”. Iedereen is immers voor vrede volgens hem. En die vrede was ”niet minder dan historisch” en goed voor iedereen. Ook voor de Palestijnen, ”al is het maar omdat de annexatie nu geen doorgang vindt”. ”Is het echt zo erg te erkennen dat Trump zo nu en dan iets goeds heeft gedaan?” vroeg hij zich af. Maar het feit dat Netanyahu vrijwel direct zei dat de annexatie alleen is uitgesteld liet Verdoner onvermeld.
Ik ben zo vrij om te veronderstellen dat het feit dat de motie werd ingediend door de PVV mogelijk een zwaarder wegende reden was dan dat Trump erin werd geprezen. Maar bovenal blijkt Verdoner naïef als een kind als het gaat om de situatie in het Midden-Oosten. Dat er geen twee staten-oplossing is gekomen, komt volgens hem omdat “constructief leiderschap onder Israëli’s en Palestijnen ver te zoeken is”. En omdat bovendien in de regio ook ”brede steun voor een echte oplossing ver [is] te zoeken”. Dat de Arabische staten Israel niet erkenden omdat zij het land onder druk wilden houden akkoord te gaan met met een regeling, is hem kennelijk ontgaan. Evenals ook het feit dat er al sinds 2002 een vredesvoorstel van de Arabische Liga bestond, waarin erkenning van Israel werd voorgesteld zodra Israel, net als de Palestijnen, akkoord zou zijn gegaan met erkenning van een Palestijnse staat in de grenzen van vóór de Juni-oorlog van 1967. De erkenning nu al van Israel, door de Emiraten en Bahrein, ging tegen deze Arabische consensus in. Verdoner lijkt dit niet te hebben geweten of begrepen. Het zal duidelijk zijn, de CJO-voorzitter kan zich beter verre houden van het doen van politieke uitspraken. Hij doet die, als hoofd van een college dat nooit democratisch is gekozen, in ieder geval niet namens mij, al is dat misschien in naam het geval.
Ook de column van Frits Barend is opmerkelijk. Hij doet hetzelfde als de redactie van het NIW. Na het démasqué van Baudet stelt hij niet vast dat het antisemitisme van het Forum best eens inherent zou kunnen zijn aan zulke ultra-rechtse partijen als het FvD. Nee, in wat ik niet anders kan zien dan als een afleidingsmanoeuvre, stort hij zich vooral op…. het antisemitisme dat ook zou heersen bij links. Zo ”blijft het opmerkelijk” schrijft hij, ”dat ultralinks en ultrarechts in Europa al meer dan een eeuw elkaar op één punt altijd weer vinden: afkeer van Joden”. ”Je kunt het je bijna niet voorstellen, maar anno 2020 deelden de ultralinkse oud-Labourleider Jeremy Corbyn en onze eigen ultrarechtse ex-leider van het Forum voor Democratie Thierry Baudet weer dat ene gezwel binnen hun eigen partij. Beide leiders lieten in hun achterban ruimte voor denkbeelden die onder één noemer zijn samen te vatten: antisemitisme” En: ”Een diepgaand intern onderzoek in de Engelse zusterpartij van onze PvdA bracht al de te grote liefde aan het licht voor antisemitische stromingen van Corbyn, die inmiddels als leider is afgezet.” […] ”In Labour is inmiddels schoon schip gemaakt met de schorsing van Corbyn als parlementariër.”
Ik moet zeggen dat ik het op zijn minst onsmakelijk vind dat de strijder voor het behoud van Nederlands boreale (=witte) en volkseigen cultuur in één adem wordt genoemd met een Britse strijder tegen racisme en voor gelijk(waardig)heid waar ook ter wereld. Het is blijkbaar een wat curieuze voorliefde van met name sommige joodse schrijvers. Om toch maar weer gauw de aandacht af te wenden van Baudets antisemitisme, denk ik dan, dat zij niet zagen zolang hij een betrouwbare Israel-bondgenoot leek. Barend doet daar nu aan mee. En en passant veroorlooft hij zich daarbij wat fouten die een professionele journalist zoals hij eigenlijk niet zou mogen maken. Zo is Baudet al met al natuurlijk toch niet de ex-leider van Forum geworden. En zo is Corbyn ook niet afgezet als partijleider. Corbyn trad zelf af, nadat hij de verkiezingen had verloren. Ook werd hij niet geschorst als parlementariër. Hij werd door de nieuwe leider Sir Keir Starmer na het verschijnen van het EHRC-rapport uit de partij gezet, maar twee weken later door het voltallige bestuur weer aangenomen. Starmer weigerde echter hem daarna – waarschijnlijk in strijd met de partij-statuten – opnieuw als parlementslid voor Labour te accepteren. Wat Corbyn maakte tot een parlementaire eenling.
Ik vraag me intussen eerlijk gezegd af wat Barend bedoelt met ”een diepgaand onderzoek in de Engelse zusterpartij van onze PvdA dat de te grote liefde voor antisemitische stromingen van Corbyn aan het licht bracht”. Gaat dat over het onderzoek van de Britse EHRC-waakhond, de ‘Equality and Human Rights Commission’? Dat onderzoek bracht helemaal niet zoveel aan het licht. Uiteindelijk werden tegen Corbyn slechts twee gevallen ingebracht, waarbij hij in onderzoeken naar klachten had ingegrepen, om ze sneller te laten verlopen. De EHRC noemde dit ingrijpen ”ongewenste inmenging”, maar liet de context achterwege. Daarover geeft een – wel degelijk diepgaand – onderzoek van Labour van een paar maanden eerder in de eigen gelederen echter wèl uitsluitsel. Dat onderzoek (waarvan Starmer de volledige publicatie tegenhield) gaf namelijk aan dat het partij-apparaat Corbyn in alle opzichten heeft tegengewerkt. Men vond hem te links. Om die reden werd ook de behandeling van antisemitisme-klachten lang opgehouden, terwijl de, wat men de Israel-lobby in de partij zou mogen noemen, intussen de ene na de andere nieuwe klacht tegen Corbyn aanbracht. Klachten die meestal waren verzonnen of er met de haren bijgesleept.
Frits Barend heeft gelijk dat in Labour intussen schoon schip is of wordt gemaakt. Maar hij zou eens moeten opletten op wat voor manier Starmer, de nieuwe leider, de partij-gelederen zuivert van het ‘verkeerde’ gedachtegoed. De ene na de andere ”antisemiet” wordt daar de laan uitgestuurd, en onder hen zijn opmerkelijk veel joden. De laatste twee waren Moshe Machover, een bejaarde ex-Israelische marxist, emeritus hoogleraar wiskunde van Oxford, die het had gewaagd een solidariteitsbijeenkomst met Palestijnen bij te wonen; en Naomi Wimborne-Idrissi, die het had gedurfd tijdens een partij-overleg te zeggen dat ze zich ”uiterst onprettig” voelde over de wijze waarop Corbyn op onterechte gronden de laan was uitgestuurd, evenals tal van andere kameraden. Zij waren dus de enigen niet. Het lijkt erop dat Starmer op haast stalinistische wijze een zuiveringsoperatie uitvoert: linksen en critici van Israel, al of niet joods, eruit; rechtse, meest joodse Israel-supporters erin. Tegenstanders fluisteren dat de gezuiverde mensen vaak personen zijn die door de Labour Friends of Israel (een Israel-lobbygroep in de partij) op een zwarte lijst zijn gezet. Ik waag me niet aan de vraag of dat waar kan zijn. Maar dat Labour een ongezellige partij aan het worden is, niet meer een tehuis voor linksen en het vrije woord, dat lijkt me buiten kijf.
– Ook verschenen bij Abu Pessoptimist
