Sam Bass, het was een merkwaardig pseudoniem voor De Waarheid – en er bleek de zoon van wat je toch echt gestaalde kaders kunt noemen achter te zitten, Gijs Schreuders. Die zijn studie niet afmaakt als adjunct en na 1977 hoofdredacteur van het Volksdagblad voor Nederland.
Het is opmerkelijk dat hij er als Kamerlid voor de CPN al snel de brui aan gaf om wat hij noemde de pro-Moskouhouding van de partij. We zijn in 1983 en het einde is in zicht, de marketing voor GroenLinks komt op gang.
Schreuders gaat nogmaals studeren, rechten, en wordt specialist op het gebied van mensenrechten. Hij is 30 oktober jongstleden overleden.
Zijn afrekening met de CPN waar hij voorbestemd door het gezin waarin hi opgroeide is beschreven in De man die faalde.
Schreuders was hoofdredacteur van het dagblad van 1977 tot 1982, toen hij Kamerlid werd. In 1983 werd Constant Vecht, al jaren redacteur en oud-ASVA-voorzitter in de begindagen van de overname van deze studentenbond door de CPN, 1971, hoofdredacteur. Martin van Amerongen over de man die na De Waarheid directeur werd bij De Groene:
Hij had zonder meer de zwaarste betrekking in de Nederlandse journalistiek, hoofdredacteur van een krant zonder een cent, met minimale mankracht en eigenlijk zonder bestaansrecht. Want de gestaalde kaders lustten die krant voor ‘heel links’ niet, terwijl ‘heel links’ in de praktijk allang voor het vooruitstrevende conformisme van de Volkskrant had gekozen. De hoofdredacteur probeerde er, tegen beter weten in, de moed in te houden. ‘De Waarheid gaat niet kassiewijne’, bezwoer hij Het Vrije Volk. ‘Slechts één ding hebben wij nodig. Abonnees. Abonnees!’
Bron.
De teloorgang van De Waarheid kon hij niet tegenhouden, de omzetting van de partijkrant tot een krant voor Heel Links wilde niet vlotten. De CPN bleef tenslotte de uitgeefster tot het eind aan toe.
Twee dingen uit zijn redactietijd waarvoor hij nog van schaamte ineenkromp: de manier waarop oud-partijgenoot Ger Harmsen werd afgeschilderd (“NAVO-professor”) en bovenal de schreeuwerige kop “Aantjes SS-er”, toen het oorlogsverleden van de eerste fractievoorzitter van het CDA naar buiten kwam.
Als directeur van De Groene neemt hij tenslotte de kunsthandel van zijn vader over, eerder gevestigd aan het Rokin, later (nu) in de Amsterdamse Spiegelstraat.
Overlijdensbericht in de NRC.
Het is veelzeggend dat De Waarheid in de berichtgeving niet serieus behandeld wordt en wordt vermeld als een wat curieuze episode in de Nederlandse persgeschiedenis. Maar dat is het lot van “links”, Heel Links of niet, nu eenmaal dezer dagen.
Mogen zij rusten in vrede.
