Tedros Adhanom Ghebreyesus, directeur van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), bepleit telkens dat testen, testen, testen voorlopig het beste middel is om de coronavirusepidemie in te dammen. In een uitstekend vertoog over verschillende opties zet Bas Grutjes het waarom ervan uiteen. Landen als Zuid-Korea, Taiwan en Singapore, die hun aanpak van deze pandemie op uitgebreid testen baseren, lijken erin te slagen de ziekte te beperken. Ook Duitsland met veel testen heeft een minder snelle uitbreiding van de epidemie dan Nederland.
In Nederland is de situatie triest. Een paar huisartsen, die ik over het testen had bevraagd (op 20 maart), klaagden: er zijn te weinig testen. Zelfs collega’s in de praktijk die ziek zijn, werden niet getest. Dat gebeurt pas als ze ernstige symptomen krijgen. En dat zijn zorgverleners die zeker moeten weten of ze besmet zijn. Kunnen ze zich na genezing al dan niet inzetten met minder uitgebreide beschermingsmaatregelen?
Ook het Nederlandse parlement blijft met betrekking tot testen in gebreke. Er was veel discussie over een mogelijke lockdown. Die kan inderdaad nodig zijn als de grens van de IC-capaciteit dreigt te worden bereikt, maar de lockdown is niet de enige issue. Doorvragen over het gebrek aan testen ontbrak. Alles op alles zou toch moeten worden gezet om het tekort op te heffen. Waar zitten de knelpunten? Wat kan er worden gedaan om die op te lossen? Waar kunnen we alvast mobiele testcentra inrichten die kunnen gaan werken zodra er tests beschikbaar zijn?
Uitgebreid testen is stap één. Maar willen we de epidemie terugdringen, dan is quarantaine noodzakelijk. Carl Minzer, sinoloog, legt in een Twitter-draadje uit hoe de zaken in Wuhan werden aangepakt. Gewoon licht zieke mensen willen thuishouden werkt niet. Die gaan familie, vrienden, huisgenoten en collega’s aansteken. Want ze denken: goed, ik voel me niet erg ziek, ik ga gewoon op stap. In Wuhan realiseerden ze zich deze tekortschietende aanpak. Toen bouwden ze begin februari in 1 à 2 weken een twintigtal massale quarantainecentra, die tienduizenden mensen konden herbergen. De geïnfecteerden, al dan niet ziek, moesten daar minimaal veertien dagen blijven. Werd iemand ernstig ziek, dan ging die naar een ziekenhuis. Quarantaine van geïnfecteerden is een zeer drastische stap. Maar in Wuhan duurde het zo’n vijf weken totdat de ziekte onder controle was. Neem je echter deze drastische stap niet, dan loop je de kans dat na verloop van tijd het gezondheidssysteem bezwijkt en/of dat de economie in een diepe, diepe recessie belandt.
Minzer bepleit dergelijke maatregelen in New York. ‘Denk je dat ik gek ben?’ vraagt hij in nr. 21 van het draadje. Hij schrijft dat de aanvankelijke reactie ook in Wuhan aldus was. Maar in China is het gelukt de epidemie drastisch in te perken. Ten slotte wil ik een suggestie voor quarantaine in Nederland doen. Cruiseschepen, die nu zonder passagiers zitten, zouden als quarantaineplekken dienst kunnen doen.
