In de politiek is er altijd zoveel aan de hand; in een andere krant heb ik het een slangenkuil genoemd en nu hebben we het weer over “Ik heb er geen actieve herinnering aan”. Het is zo makkelijk om aan te geven dat je je iets niet kan herinneren, want dan hoef je er ook niets over te zeggen. Of dat het een minister is of een premier, tijdelijke dementie komt in alle gelederen voor.
In een eerder opiniestuk op de Blog ‘De Tsunami kwam van Rechts’ schreef ik een opiniestuk op 28 april 2018 – let op: ruim anderhalf jaar geleden – over collectief geheugenverlies in de politiek. En voor de zekerheid is toen even nagetrokken wat de geheugenpoli over dementie heeft aangegeven: “ … Bij vergeetachtigheid is er sprake van ‘normale’ geheugenklachten, maar niet van geheugenverlies … “ echter “ … is het geheugen aangetast, dan zal het geheugenverlies in de loop van de tijd steeds ernstiger worden …”
Dementie en herinnering
Het blijkt dus in de politiek toch sneller om zich heen te grijpen, de dementie, dan we verwacht hadden. Bepaalde zaken mogen en zullen niet fatsoenlijk besproken worden, zoals het dossier ‘Migranten en asielzoekers’ (behalve die ene kreet: zo snel mogelijk het land uit) en het dossier ‘Daesh-vrouwen en -kinderen’ (behalve die ene kreet: niet toelaten of anders zo snel mogelijk het land uit). En de politiek gaat met name in deze twee dossiers te werk als mensen op een afstand, zonder enige vorm van emotie en / of verbondenheid, die steeds maar aangeven: “Het is ons probleem niet“.
En dan de om zich heen grijpende dementie. Als men iets niet wil herinneren – lees: er niet over wil praten – dan komt men steevast met de gevleugelde opmerking: “Ik heb er geen actieve herinnering aan”. Uit de zin kan ik al meteen de leugen proeven, daar de formulering zo raar is: actieve herinnering.
Volgens mensen die er verstand van hebben, is een herinnering een ‘ervaring uit het verleden die in het geheugen is opgeslagen en die men zich voor de geest kan roepen.’
Een herinnering is dus iets wat in je hoofd zit, iets wat je meegemaakt hebt, ondervonden hebt of tot je hebt genomen, bewust of onbewust.
Maar dan kom ik niet weg met de kreet ‘actieve herinnering’, want een herinnering is een herinnering en die zit in je hoofd. Op enig moment wordt die herinnering actueel, want dan wordt er door iemand in je omgeving of in de (social) media weer over gesproken en weet je weer wat er gebeurd is. Echter men kan ook trachten die herinnering te verdoezelen, te verbergen, net doen of dat deze er niet is of was; misschien dat men dit bedoelt met ‘een niet actieve herinnering’.
Echter in de politiek met zaken als bombardementen die men bewust heeft uitgevoerd, kan er geen sprake zijn van ‘een niet actieve herinnering’ en niet bij de minister van Buitenlandse Zaken en die van Defensie en al helemaal niet bij de minister-president, want deze driehoek is actief betrokken bij het tot uitvoer brengen van bombardementen, tot op detailniveau. En in alle gevallen zijn de details de revue gepasseerd in het Torentje. Dat kan gewoon niet anders. Daarbij komt dan nog dat voor een aanval wordt uitgevoerd, alles met de betreffende personen wordt doorgenomen, waaronder ook ministers en premier. In die gesprekken vooraf worden de pro- en contra’s van een aanval doorgenomen, waarbij ook altijd een inschatting wordt gemaakt van mogelijke slachtoffers en zeker burgerslachtoffers.
Internationaal
Aangezien de aanval op de Iraakse stad onderdeel was van een internationale operatie – tenslotte streden de Nederlandse soldaten niet onder enkel de Nederlandse vlag – heeft er tevens internationaal overleg plaatsgevonden of minimaal plaats moeten vinden, waar ook weer de pro- en contra’s van de aanval zijn doorgenomen.
Naast het vooraf internationale overleg over de aanval, kwam er – net als een evaluatiegesprek over de aanval – zeker ook een internationaal evaluatiegesprek over de aanval. Bij dit overleg zijn zeker de burgerslachtoffers ter sprake gekomen; deze resultaten moeten zeker bij de driehoek in het Torentje terecht zijn gekomen. Het kan gewoon niet anders!
Tenslotte hebben de internationale (social) media nogal wat aandacht geschonken aan de laffe aanval op de Iraakse stad en de burgerslachtoffers. En dan durft de premier nog te vertellen dat hij er geen ‘actieve herinnering’ aan dit dossier zou hebben?
Ik denk dat hier het feit meespeelt van of ‘politieke dementie’ – en dan moet men maar ophouden met politiek te bedrijven – of van een ‘leugentje om bestwil’ en dan moet men ook maar ophouden met politiek te bedrijven.
De keus is aan u bij de volgende verkiezingen.
