De titeltrack van Procol Harum’s derde album. De band maakte op A Salty Dog voor het eerst gebruik van een orkest. Meestal eindigt de combinatie rockband + klassiek orkest in tranen en gekromde tenen, maar hier is het heel smaakvol gedaan. De tekst is van de hand van Keith Reid. Naar het schijnt is het een allegorische vertelling over zonde, verlossing en de dood. Reid kennende zou het me niks verbazen, maar je kunt de tekst ook gewoon zien als een goed verteld verhaal.
[Verse 1]
All hands on deck, we’ve run afloat
I heard the Captain cry
Explore the ship, replace the cook
Let no one leave alive
Across the straits, around the horn
How far can sailors fly?
A twisted path, our tortured course
And no one left alive
[Verse 2]
We sailed for parts unknown to man
Where ships come home to die
No lofty peak, nor fortress bold
Could match our captain’s eye
Upon the seventh seasick day
We made our port of call
A sand so white, and sea so blue
No mortal place at all
[Instrumental part]
[Verse 3]
We fired the guns, and burned the mast
And rowed from ship to shore
The captain cried, we sailors wept
Our tears were tears of joy!
Now many moons and many Junes
Have passed since we made land
A Salty Dog, the seaman’s log
Your witness, my own hand
Uitgelichte afbeelding: By Mzopw – Own work, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=3670360
