Een van de iets minder grote progrock bands, die dan ook wel door financieel moeilijke tijden heen gegaan zijn, is Camel, met frontman en gitarist/zanger/fluitist Andy Latimer.
Camel is een symfonische rockband, maar wel een met flexibiliteit. Het blijft niet uitsluitend bij rechttoe-rechtaan klassiekerige harmonieën en structuren met zware, vierkante ritmepatronen. In het getoonde fragment, maar ook in andere muziek, zitten beslist wisselingen naar meer jazzy/funky, swingend klinkende delen. Ook kan Latimer ronduit bluesy spelen, à la David Gilmour, zij het dat hij meestal de dikker klinkende Gibson Les Paul gebruikt itt Gilmours transparante Fender Stratocaster. Ook kan Latimer vrij snel spelen als hij wil (in tegenstelling tot Gilmour naar diens eigen zeggen), maar hij speelt net als Gilmour vooral prachtige melodielijnen.
Begin jaren 2000 kreeg Latimer een ruggemergziekte en ik dacht dat het gedaan zou zijn maar hij is hersteld en teruggekomen. Sindsdien heb ik hem twee keer live gezien, terwijl ik hem nooit eerder live heb gezien. Hij speelde weer even prachtig als vanouds. De laatste keer moest hij grotendeels zittend spelen omdat hij van een longontsteking herstellende was. Bij het laatste nummer stond hij bij zijn solo toch op, en op de een of andere manier raakte mij dat op een manier die me enkele malen hevig deed slikken.
In de video wordt een deel van het conceptalbum (waarvan Camel er diverse van heeft gemaak) The Flight of the Snowgoose gespeeld. het hoofdthema wordt er niet gespeeld, dat kunt u hier horen op 2.37. Het werd ooit als tune voor een Nederland radioprogramma gebruikt in de jaren zeventig, maar ik weet niet meer welk programma.
Ik sta er steeds weer van te kijken hoe strak en nauwkeurig die langharige dopeheads van eind jaren zestig/begin jaren zeventig vaak speelden. Dit is een tamelijk droge, live opname van The Old Grey Whistle Test op de BBC, mèt klassieke houtsectie erbij, en deze complexe muziek klinkt niettemin vrijwel perfect!
https://www.youtube.com/watch?v=zrjNQGvdIVo
