In Tristimania schetst Jay Griffiths op poëtische wijze een periode van waanzin die de depressie te boven ging. Ik weet niet of ik er verder over zal schrijven omdat het verhaal vanzelf mijn eigen demonen van vroeger in herinnering brengt. En als u al zit te wachten op een verslag daarvan – wat ik ernstig mag betwijfelen – dan mag ik mijzelf sparen.
Jay (onze werelden hebben elkaar geraakt, ook daarover zwijg ik verder) schrijft hoe muziek haar zowel uit als in de wereld houdt. Muziek is eeuwig, zij was er al voordat zij werd geopenbaard door auteur/componist. En zij zal voortbestaan. Zij is niet de eerste of enige die het schrijft en ik begrijp wat zij bedoelt. Het Miserere van Gregorio Allegri vertegenwoordigt voor haar die bode uit de andere wereld die toch onze wereld is. Ik beken mijn onkunde ten aanzien van het lied, dat is bij dezen de wereld uitgeholpen…
Het koor van Claire College, Cambridge, onder leiding van Timothy Brown.
Tenebrae, onder leiding van Nigel Short, gefilmd in St Bartholomew the Great, Londen
