Een paar dagen geleden schreef Kester Freriks een opiniestuk in NRC, naar aanleiding van een pamflet dat hij gisteren presenteerde. De titel van het pamflet: “Tempo Doeloe, een omhelzing”. Dat van zijn stuk in NRC: “Tempo Doeloe, ook een mooie tijd”. Het doel van zijn schrijven: aantonen dat de tijd in de kolonie ook zéker een hele mooie was en dat we die ervaring niet mogen laten ondersneeuwen door al dat negatieve gepraat van tegenwoordig over oorlogsmisdaden en roofzucht. Want, zo schrijft Freriks: “Als we het boek Indië nu sluiten en op het omslag in zwarte letters woorden als ‘uitbuiting’, ‘geweld’ en ‘roofzucht’ schrijven, dan ontnemen we mensen hun tijd aldaar. We beroven hen van de idealen en verwachtingen waarmee ze destijds naar de tropen gingen of er leefden.” Met andere woorden: laten we vooral hun positieve instelling en paradijselijke ervaringen niet vergeten.
‘Goh,’ dacht ik toen ik dat stuk in NRC las. ‘Verfrissend! Zoiets heb ik nog niet eerder gehoord! Mooi Indië, tempo doeloe, het paradijs, de pracht van de kolonie. Zo hebben we het nog nooit eerder bekeken!’ Het is erg goed dat er nu eindelijk iemand op staat die de mooie kant van kolonialisme belicht!
– Lees verder bij de bron, Gewoon een Indisch meisje
